‘Babe van de week’ is een nieuwe rubriek, die net zo eenvoudig klinkt als ie eruit ziet. Iedere week stellen wij een (jonge)dame aan jullie voor die om een bijzondere, buitenissige en daardoor wellicht volstrekt onbelangrijke reden het nieuws, de boekskes of Ambijans’s Blog heeft gehaald. Binnen (on)afzienbare tijd heeft elke meelezende man hier een pak nieuwe ‘vriendinnen’ gemaakt, beloofd! Waar het begint weten we nu al, waar het eindigt …

Paola Saulino is een 27-jarige Napolitaanse die uiteraard droomt van een rijkgevulde carrière in de showbizz. Aan haar looks zal het zeker niet liggen en onze bronnen bevestigen ook dat ze steevast hoog scoorde op haar mondelinge examens. Zoals sommige mensen ongetwijfeld weten trad eind vorig jaar de Italiaanse premier Matteo Renzi af na een nederlaag in een referendum over de grondwetsherziening. En hier komt meteen onze Paola in beeld. Zij beloofde nl. een ‘oral sex tour’ indien Italië volmondig ‘NEE’ zou stemmen (wat de bevolking uiteindelijk met een ruime meerderheid besliste). Vervolgens deed onze babe iets waar véél politici nog een ferme punt aan kunnen zuigen (pun intended): haar vooraf gemaakte belofte gewoon in de praktijk brengen. Wie effectief kan bewijzen dat hij een nee-stemmer was, kan zich eventueel verkneukelen in een stevig potje stokslurpen. In Rome en Firenze is het betere 69 bochtenwerk reeds achter de rug. Bologna, Verona, Milaan, Torino, Napels, Bari, Lecce en Palermo hebben hun beurt nog te goed. In februari komen geïnteresseerde inwoners van o.a. Foggia, Salerno, Cagliari en Catania nog aan hun trekken. Ze is van plan om op tournee te (t)rekken tot december 2017. Hoe zeggen ze dat weer: ‘It’s a dirty (blow)job, but someone’s gotta do it!’

Nog eventjes en de nieuwjaarsrecepties en personeelsfeesten zijn achter de rug. Eindelijk tijd om misschien één van jullie goede voornemens in de praktijk om te zetten: gezonder gaan leven. Wij hebben het er de eerstvolgende dagen twee keer over, te beginnen met dit boek. Deel twee volgt dinsdag 17 januari a.s. want dan plannen we een dinsdagmenu over gezond eten door diëtiste Lobke Husson. Iedereen is trouwens van harte welkom die avond. Vooraf inschrijven is niet nodig en de toegang is gratis. Maar we gingen het over een boek hebben zeker? Pascale Naessens is tot nader order nog steeds de ‘grande dame’ van de gezonde voeding, maar ze zal vast en zeker al de hete adem van een andere dame in haar nek voelen blazen. Héél toevallig was het gisteravond ook al een quizvraag op de Kiewit 5. Vermits dit deel 3 is uit de reeks, mogen we aannemen dat ze vrij succesvol is. Onlangs nog trok ze 2.000 dames en (enkele heren) naar haar event in de Gentse Ghelamco Arena. Wij geven even wat meer duiding.  Na het overweldigend succes van de eerste twee delen van de ‘Nooit meer diëten’reeks is de vraag naar nieuwe recepten en meer informatie over de Sanamethode van voedingsdeskundige Sandra Bekkari groter dan ooit. In ‘Nooit meer diëten – deel 3’ geeft ze opnieuw 60 smakelijke en eenvoudige recepten prijs, die bewijzen dat gezond eten geen synoniem is voor en ‘calorieën tellen’ en ‘niet meer genieten’. In het derde deel van de NMDreeks legt ze uit hoe belangrijk gezonde voeding is voor een energiek leven. Veel mensen kampen met vermoeidheidsklachten en voelen zich futloos. Heel vaak is een ongezond eetpatroon hiervan de medeoorzaak. Sandra Bekkari legt uit hoe je via kleine aanpassingen in je voedingspatroon weer kan bruisen van energie! Het leespubliek in onze bib heeft haar ondertussen al ontdekt, jullie straks ook?

Wanneer we deze rubriek opstellen is de voorpret eigenlijk alweer begonnen. Want hoe we het ook draaien of keren: in principe is Pukkelpop telkens weer rillen van plezier (zeker nu we straks mogelijk met een ferm sneeuwlaagje van 5 centimeter worden geconfronteerd). Wij hopen deze zomer (na één sabbatjaar) het festival terug in onze armen te kunnen sluiten, tenzij ze in Kiewit werkelijk zouden uitpakken met Dimitri Vegas & Like Mike (daar hebben ze het pretpark Tomorrowland voor uitgevonden!), Bastille (kan perfect op Pennenzakkenrock!) en Major Lazer (dan liever Neil Young als perfecte stand in!) als dé absolute headliners voor deze 2017 editie. Ik ga er echter van uit dat de organisatie zijn huiswerk dit jaar prima voor mekaar heeft. Wij tippen ook dit jaar weer 30 namen voor 2017 (waarvan sommige artiesten 99 % zeker zullen opdagen).

1. Glass Animals : dat ze er vorig jaar al waren vind ik geen excuus, want ik was er toen niet … dus verdien ik een herkansing … euhm, net zoals Glass Animals dit jaar … toch?

2. The Weeknd : niet dat ik de waarheid altijd in pacht heb, maar dit is toch het soort artiest waar het jonge Pukkelpopgrut op zit te wachten en waar ik zelf misschien ook nog wel naar zou gaan kijken. Op één of andere manier blijft dit hangen!

3. Menace Beach : dit zal dan zoiets worden in de categorie ‘iets onbekender, maar daarom zeker niet onbemind’. Lijkt me zo’n typische festivalopener, dus voor ondergetekende wellicht weer iets té vroeg op de dag.

4. SOHN : stond enkele jaren geleden ook al eens op de affiche, maar volgens mij was dat toen bijzonder vroeg op de dag. Nu liefst iets later als het kan, zodat de iets oudere festivalganger wat kan recupereren van de dag ervoor.

5. Brutus : bepaalde tenten moeten worden gevuld met talent uit eigen land, dus dit lijkt me een zekere kanshebber. De Dries Mertens van de Belgische metal (of zoiets), al roepen we dat alleen maar omdat ze uit Leuven komen!

6. Sampha : één van die artiesten die wij dit jaar met bijzondere aandacht volgen omdat we hem ervan verdenken dat hij een begenadigd muzikant is, iets dat hij op Pukkelpop met verve zal komen bewijzen.

7. The Shins : Broken Bells heb ik ooit gezien, The Shins bij mijn weten (nog) niet dus tijd dat daar verandering in komt. Komen straks met een nieuwe cd, als dat geen geweldig argument is?

8. Kevin Morby : één van dé muzikale ontdekkingen/verrassingen van 2016. Bij voorkeur programmeren uit de buurt van de boenkeboenkeboenkemuziek van dance hall en boiler of het is al bij voorbaat mislukt.

9. Phoria : ook een ‘must’, omdat ik hen absoluut eens aan het werk wil horen. Als dat in Kiewit op een wei is, met een lekker zonnetje in mijn nek en een frisgetapte pint dan zou dat gewoon top zijn!

10. Mumford & Sons : ik zit hier persoonlijk niet meteen op te wachten maar ze staan ook op Lowlands, die nogal wat acts delen. Mogelijk een publiekstrekker, ook voor mensen die thuis geen huifkar hebben!

11. Aphex Twin : als Richard D. James komt, dan verdraag ik misschien zelfs de minderwaardige shizzle die ze willens nillens op hun affiche moeten zetten omdat de package deals hen daartoe verplichten.

12. Elbow : Guy Garvey & co zijn volgens mij ook volwaardige kandidaten voor een stek op de main stage. Spelen naar het schijnt ook verzoeknummers (als men lang aandringt).

13. Editors : men wil absoluut voorkomen dat er nog Pukkelpopgangers zouden rondlopen die Editors nog nooit hebben gezien. Een truuk die ze ook op Werchter lappen trouwens. Staan op Lowlands, dus 100 % zeker één van de avondlijke acts op de main stage.

14. The XX : bewezen al eerder dat ze een headlinersplek op Pukkelpop absoluut aan kunnen, al mag het zeker ook in de Marquee (wanneer al de kindertjes hun portie kermistechno door de strot geramd krijgen).

15. Jenny Hval : maakte vorige jaar een knappe doch ook ietwat bizarre cd, waar ik best wel eens een live-uitvoering van wil meemaken. Bij eventuele overmacht neem ik ook genoegen met Julia Holter.

16. Jon Hopkins : zou absoluut niet misstaan aan de dancekant van de festivalwei al zal je mij ook niet horen klagen als het uiteindelijk de Castello zou worden.

17. Car Seat Headrest : ik ben vooralsnog niet helemaal overtuigd door deze band, al kan een Pukkelpopdoortocht me eventueel toch nog in het ‘believers’kamp duwen.

18. Iggy Pop : tenzij ome Neil Young een stek zou krijgen dit jaar, kunnen we deze man waarschijnlijk tot ‘rockopa 2017’ bombarderen. Stond er al eens eerder met zijn Stooges en dat was behoorlijk snedig toen moet ik zeggen.

19. At the Drive-In : mijn glazen bol stond vorig jaar nog niet helemaal goed afgesteld maar dit jaar staat in de sterren geschreven dat ze toch zouden opdagen. Wees welkom!

20. Ty Segall : één van de vele artiesten die er mag optreden omdat ze in 2017 een nieuwe cd op hun naam hebben staan. Ik heb ‘m ook nog nooit ‘live’ gezien dus dat zou een mooie opsteker zijn.

21. Run The Jewels : men beweert dat de meeste muzikale vernieuwing uit de huidige hiphopscene komt, dus moeten zij zeker op de affiche prijken. Volgens Humo (voorlopig) dé cd van 2017!

22. Archive : wij moeten de festivalorganisatie niets meer leren, maar Archive moet je niet op klaarlichte dag programmeren want dan mis je naar het schijnt al de toeters en bellen van hun spectaculaire lichtshow (van horen zeggen hè).

23. Wilco : bewezen vorig jaar in de AB dat ze eigenlijk op de affiche van elk zichzelf respecterend festival horen te staan. In 2017 dus opnieuw van de partij!

24. Oathbreaker : nog iets met ‘ballen’ uit eigen land. Eppo is al fan en hij laat weten dat iedereen maar beter zorgt dat hij/zij oordopjes bij heeft (overal op de wei verkrijgbaar).

25. Dans Dans : omdat ik eind vorig jaar in dubio stond (Dans Dans versus een quiz). De quiz won het pleit, dus als boetedoening voor die doodzonde voel ik me nu moreel verplicht om naar hen te gaan kijken.

26. Nick Cave & The Bad Seeds : zou ik alleszins een zeer mooie headliner vinden, eentje die het oudere publiek op de wei zal aanspreken en die hordes jongeren de juiste weg kan wijzen naar een nóg betere muzikale smaak!

27. Gorillaz : gewoon omdat ik al een tijdje vragende partij ben hiervoor. Mocht het écht niet lukken, dan kan ik mij ook verzoenen met Blur. Ik ben daar écht heel inschikkelijk!

28. Daft Punk : The Weeknd komt toch al, dus die double bill valt makkelijk te fiksen. Daft Punk wordt al jaren geroepen als ‘kandidaat’ en het wordt dé verrassing van de line-up dit jaar!

29. Arcade Fire : Eppo & co hadden hen al eerder (terug) willen vastleggen, maar door omstandigheden liep dat helaas fout. Staan dit jaar o.a. op BKS, ze brengen een nieuwe cd uit en ze staan uiteraard op Pukkelpop. Sure thing!

30. Massive Attack : ik had hen eerlijk gezegd vorig jaar al verwacht, maar dat ging toen helaas niet door. Al een geluk dat ik hen kon meepikken in Paleis 12 vorig jaar. Dit jaar ergens laat op de main stage aub, kunnen we daar op rekenen?

Het contrast tussen het thema van ons personeelsfeest dit jaar en de winterse toestand buiten kon gisteren bijna niet groter zijn. Al gebiedt de eerlijkheid ons te zeggen dat het échte winteroffensief gelukkig uitbleef. Het feestcomité overweegt (puur uit voorzorg!) om in 2018 de Zonhovense evenementenhal in te wisselen voor een aantal iglo’s én een daarbij passende Jägermeisterparty. De kerstmutsen kunnen makkelijk worden losgepeuterd bij één of andere gulle sponsor (denk ik dan). Ik had mezelf voorgenomen om dit jaar eens vroeger naar huis te gaan, maar dat bleek uiteraard weer ijdele hoop. Om half 3 verlieten wij het pand, terwijl de opruim in volle gang was. Het eten was vrij oké en dj Flip kreeg het volk op de dansvloer (toch een beetje de core business van een ietwat deftige dj), dus ik denk dat we van een geslaagd feestje mogen spreken. Ik durf mezelf ook niet meteen als ideaal referentiepunt te nemen als het om feestjes e.d. gaat. De vorige dagen kunnen we eigenlijk snel en eenvoudig samenvatten want die bestonden uit een lach én een traan (figuurlijk dan). De lach volgde woensdagavond toen ik als gastspeler bij Happy Ending aan tafel met winst afsloot op de derde Kiewit 5. Een klinkende overwinning op een quiz waarin plekken 2 en 3 waren weggelegd voor Kroepoekaapjes en Aftrekaanval. Donderdagnamiddag kregen we dan een mededeling die we helaas hadden zien aankomen: er komt geen zevende Lettermolenkwis meer in de toekomst. School én quizploeg gaan in alle vriendschap uit elkaar. Er bestaat wél een kans dat Moedige Missers in de toekomst eens een editie ‘Sound of C’ in Lummen zullen organiseren (vooral omdat er al wat voorbereidend werk was afgehandeld voor quiz nummer 7). Maar dat zijn weer zorgen voor later! Ik wens iedereen alvast een heerlijk weekend, waarin jullie hopelijk wat bespaard blijven van winters leed.

Nee, voor onze nieuwe ‘Babe van de week’ is het nog iets te vroeg, maar we dachten van ‘Laat ons er toch maar eentje op onze blog zwieren’. We vonden er dan ook niet beter op dan onze favoriete kandidate voor Miss België 2017, de kleine maar zeer fijne Maithé Rivera Armayones, 19 jaar jong, aan jullie voor te stellen. Ook al omdat niemand tegenwoordig weet dat we überhaupt nog een nieuwe Miss België kronen. Op die manier gaat dit evenement toch niet geruisloos aan jullie voorbij. Het pleit werd uiteindelijk gewonnen door iemand uit Brugge (geregeld door de blauwzwarte bond). De dame hierboven werd wél vijfde eredame. Vijfde eredame zeg, komaan! Is twee niet meer genoeg tegenwoordig? Dat dit weekend in relatieve rust zou worden doorgebracht was vooraf een uitgemaakte zaak. Niet dat onze personeelsfeestjes altijd zo slopend zijn, maar het was toch genoeg reden om alle andere wilde plannen op een laag pitje te zetten. Op zaterdag kwam Bart kort met Bavo op bezoek en ’s avonds dompelden wij ons onder in de tweede aflevering van het nieuwe Molseizoen op de Nederlandse buis. Vandaag zullen wij ook gewoon wat lezen of verder kijken naar seizoen 4 van ‘Boardwalk Empire’. En op Play Sports kunnen we Everton-Manchester City bekijken. En ’s avonds is er de derde aflevering van ‘Beau Séjour’. Volgende week hebben we o.a. ons dinsdagmenu, een toneelvoorstelling op woensdag en een quiz op zaterdag opstaan. Wellicht zal ik nog op zoek moeten naar een ploeg (waar ik als gastspeler kan meespelen), want Moedige Missers krijgt vrijwel zeker geen ploeg op de been.

Ontwaak, foute muziekliefhebbers der aarde! Speciaal voor jullie heb ik alweer een nieuwe rubriek in het leven geroepen, eentje waarvoor ik alvast een nieuw paar oordoppen en een stevige lasbril heb aangeschaft (omdat horen én zien mij vergaan bij zoveel kitsch, klefheid en totaal gebrek aan creativiteit). Sommige ‘artiesten’ wens ik dan ook een deugddoende lobotomie toe of toch op zijn minst collocatie en een langdurige opsluiting met af en toe wat stokslagen. Er is ook goed nieuws (voor sommige mensen): wie veel genegenheid heeft voor foute muziek kan hier wekelijks zijn hartje ophalen. En eerlijk is eerlijk: stiekem genieten wij ervan om dit af te zeiken en onze gal te spuwen. Dit zijn de eerste tien nummers van onze (h)eerlijke selectie!

1. I want to know what love is – Foreigner : er zijn zoveel boeken geschreven over de liefde, dus als de heren op tijd en stond eens een bibliotheek zouden binnenstappen, dan hadden ze dit vreselijke nummer niet hoeven neer te pennen.

2. Paradise by the dashboard light – Meat Loaf : imho nog steeds ‘het allerslechtste nummer aller tijden’ en daar kon zelfs Ellen Foley niets aan veranderen. Werd zelfs van de playlist gehaald in Guantanamo Bay, omdat het Europees Hof voor de Rechten van de Mens er zich anders mee zou gaan bemoeien.

3. Narcotic – Liquido : er bestaat zoiets als Deutsche Gründlichkeit, maar hier gingen de nauwkeurige ingenieurs toch stevig uit de bocht. In 2009 trokken de heren de stekker eruit. Good riddance!

4. Music – John Miles : ‘music was his first hit and it would be his last’, dat lijkt me een gepaste samenvatting die de kern mooi weergeeft.

5. Pop – Sloy : het kwam uit Frankrijk, het zag dit in 1995 wat deining veroorzaken maar het overwon gelukkig niet want in 2000 ging de band ter ziele.

6. Would I lie to you? – Charles & Eddie : een typisch gevalletje ‘one hit wonder’, al heeft de ene helft van het duo (Charles) er niet al te veel plezier van gehad. In 2001 overleed hij op 37-jarige leeftijd aan kanker.

7. Candle in the wind – Elton John : het origineel dateert van 1973 dacht ik maar kwam helaas terug aan de oppervlakte toen prinses Diana verongelukte. De cover van Paul De Leeuw, ‘Cactus in de wind’ was nog best geinig!

8. Played-A-Live – Safri Duo : in elke foute discotheek nog steeds een bron van groot jolijt en ik dacht dat dit ook nog steeds door de Luminus Arena schalt tijdens de matchen van Genk.

9. Busje komt zo – Höllenboer : wie zijn collega’s wil jennen moet het refrein maar eens gewoon zingen en de rest laat zich raden: het gaat helaas niet meer uit je hoofd. Desalniettemin een behoorlijk kutnummer!

10. Cotton Eye Joe – Rednex : gedrocht uit 1994 dat nog steeds de twijfelachtige eer heeft dat het sinds 1980 de meeste weken de nummer 1 positie wist te bekleden in Duitsland. Wir schaffen das? Ik dacht het niet!

Vanavond is het eindelijk zover: ons eerste dinsdagmenu van 2017 komt eraan. En we beginnen hopelijk in stijl met Lobke Husson. Lobke Husson is een gediplomeerd diëtiste en voedingsdeskundige met een zelfstandige praktijk in Zonhoven en Paal-Beringen. In 2008 studeerde ze af aan de UCLL in de richting voedings -en dieetkunde. Samen met twee collega-diëtistes van het UZ Leuven bracht zij in november het boek ‘Mama (di)eet : Hoe het lukt, zelfs in de drukte van elke dag’ op de markt, een ‘gewoon gezond’ boek met duidelijke info, herkenbare mamaverhalen, praktische tips en heerlijke recepten. Ze is zelf mama van Leonie (2), dus dat leverde haar al heel wat praktijkervaring op. Tijdens deze lezing gaat Lobke dieper in op het thema van het boek en krijg je praktische tips mee over gezonde voeding. Ook voor wie in 2017 goede voornemens maakt i.v.m. voeding en gezondheid is op deze lezing aan het juiste adres. Een ideaal dinsdagmenu zo net na de feestdagen! Deze Dinsdagmenu-lezing vindt plaats in Bibliotheek Zonhoven, Kerkplein 80, 3520 Zonhoven om 20.00 uur. Gratis inkom, reserveren hoeft niet. Wie interesse heeft, kan haar boek na de lezing ook gewoon kopen. Men zegge het voort, men zegge het voort …

Onze eerste culturele voorstelling van 2017 staat vanavond op ons menu. Als geen ander slaagt de Franse schrijfster Marguerite Duras erin ‘la condition humaine’ in kaart te brengen: hoe weinig zaken eigenlijk echt veranderen in een mensenleven, hoe verleden en heden naast elkaar bestaan, hoe herinnering en fantasie zich vermengen. Een moeder bezoekt na een stilte van vijf jaar haar jongste zoon in Parijs. Ze heeft daarvoor een bijzondere reden maar gaandeweg blijkt die veel dieper te grijpen dan gedacht. Eén dag en één nacht logeert ze bij hem en zijn vriendin. Ze eten samen, gaan uit en worden dronken. Onophoudelijk pratend proberen ze illusies overeind te houden. Maar aan het eind van een even desolate als uitputtende nacht, geeft de werkelijkheid zich prijs. En wat begon als een vermoeide herontmoeting, eindigt onverwacht in grote liefde en de eeuwige wetenschap dat mensen planeten zijn die ieder hun eigen weg volgen door de leegte. Hele dagen in de bomen wordt gespeeld door een topcast: Tania Van der Sanden (In de gloria), Karlijn Sileghem (Katarakt), David Cantens (Marsman) en Kurt Vandendriessche. Regisseur Piet Arfeuille belooft naast spannend acteren ook een visueel hoogstandje.

In principe willen we zo snel mogelijk onze volgende Keek hier posten, maar als we tussendoor nog culturele activiteiten op ons programma hebben staan (én moeten werken), dan verschuift onze focus wel eens naar de ‘makkelijkheidsoplossing’. Als het over muziek of zo gaat is de inspiratie in principe eindeloos. Naast ons dinsdagmenu hadden we gisteren een theatervoorstelling. En zaterdagavond gaan we quizzen, maar dat vormt niet direct een belemmering. Die Keek komt sowieso nog deze week, gevolgd door enkele pas gelanceerde rubrieken (die babe bijvoorbeeld).

Told you I’d be with the guys – Cherry Glazerr: trio uit Los Angeles, California dat best wel eens ‘the next big thing’ kan worden. Ze hebben talent, zijn good looking en lanceren morgen hun tweede cd ‘Apocalipstick’. Ik heb zo’n donkerbruin vermoeden dat ze dit jaar ook op Pukkelpop te zien zullen zijn.

Illuminate – Orbital featuring David Gray: voor onze classic van deze week duiken we ca. 15 jaar terug in de tijd en daardoor belanden we in het jaar 2001, wanneer ze hiermee zo ongeveer hun allergrootste hit scoren. Paul en Phil Hartnoll trokken in 2014 definitief de stekker eruit. Vandaar deze kleine hommage!

Star roving – Slowdive: de band kapte ermee in 1995, maar 22 jaar na datum duikt ineens deze toffe track op. Sinds 2014 treden Rachel Goswell, Neil Halstead & co opnieuw op. Ze hebben een nieuwe platendeal op zak, dus we mogen straks waarschijnlijk nieuw materiaal verwachten.

Julian – Jamie Lidell: de man wordt ook wel eens de ‘blanke Prince‘ genoemd en dat is uiteraard als een geweldig compliment bedoeld, niet zozeer doelend op zijn gestalte. Bij concerten van Lidell kan het altijd twee kanten op: je hebt de experimentele Jamie én de hele toegankelijke, zoals op dit nummer dat hij componeerde voor zijn zoontje.

Come my way – Delvis: zijn wij de enige personen in de blogosfeer en ver daarbuiten die Delvis internationale topklasse vinden? Klinkt lekker internationaal, toch? Nog eventjes en hij mag het kleine Landen omruilen voor pakweg Londen. Slechts één letter verschil qua spelling, maar een heuse ommezwaai qua uitvalsbasis. De wereld kijkt al een tijdje uit naar een full album van dit heerschap die door zijn vrienden gewoon Niels Delvaux mag worden genoemd. Volgende week zijn we weer terug met nieuwe deuntjes.

Het lijkt er een beetje op alsof wij hier sinds het begin van 2017 bijna elke dag uitpakken met één of andere bekende of minder bekende babe om onze blogberichten netjes te vullen. We kunnen dat uiteraard niet ontkennen, al is daar vandaag volgens ons een bijzonder goede reden voor die we (beloofd!) écht niet iedere keer zullen aangrijpen als straks ineens alle bekende Belgische babes zwanger blijken te zijn. Laat in dit geval actrice Marie Vinck dan de prettige uitzondering vormen. Ik kan het ook niet helpen, maar ik vind dat een bijzonder aantrekkelijke meid. Blijkt dat ze ergens eind maart zal bevallen van haar eerste kind samen met partner Stef Aerts. Er was trouwens nog een mooie vrouwelijke BV die zich terug lekker in haar vel voelt: Nathalie Meskens zou in Gambia zijn gespot met een Vlaamse man waarmee ze meer deed dan lange wandelingen maken, schelpjes zoeken en naar de ondergaande zon op het strand kijken. Ze zou wél nog niet zwanger zijn (maar wat niet is, kan natuurlijk nog komen).

Doen we dan maar meteen de rest van ons vrolijk nieuws? Thibau Nys (zoon van zijn nog net iets bekendere vader) werd Belgisch kampioen veldrijden bij de 14-jarigen (en lijkt daarmee zijn vader achterna te gaan), de Pro League wil graag een deel van het televisiegeld in ons nationale damesvoetbal investeren, eind deze maand gaat de eerste frituur van sterrenchef Sergio Herman open, het jaarlijkse autosalon is weer in volle gang, men heeft eindelijk de verkiezing ‘Gouden Pump’ afgeschaft bij de Gouden Schoen verkiezing in februari (die zal worden vervangen door de rubriek ‘beste vrouwelijke voetbalster’), minister Sven Gatz heeft extra cultuursubsidies voorzien voor een aantal Limburgse cultuurhuizen, Rock Werchter werd verkozen tot beste Europese festival, Romanie Schotte werd verkozen tot nieuwe Miss België (waarna ze meteen het slachtoffer werd van een vrij onnozele Instagramrel over andersgekleurde medemensen en lachende kakjesemoticons georchestreerd door de Waalse media), tennisster Elise Mertens won het WTA-tornooi van Hobart en de nieuwe Gambiaanse president heeft dan toch de eed kunnen afleggen in buurland Senegal. Omdat men voor rellen vreesde bij de huidige, zetelende en vrij dictatoriale president zijn een aantal Belgische toeristen nog snel gerepatrieerd naar ons land maar al bij al lijkt alles ginds onder controle.

Er was helaas meer slecht nieuws. Zo waren er de overlijdens van Portugees politicus Mario Soares (92), de Argentijnse auteur Ricardo Piglia (75), gouverneur van de Nationale Bank Luc Coene (69), Anderlechticoon Swat Van der Elst (62), filmmaker William Blatty (89) en o.a. bekend van ‘The Exorcist’, zanger Peter Sarstedt (75), Chinees taalkundige én krasse knar Zhou Youguang (111), Belgisch striptekenaar Pascal Garray (51), journalist Miel Dekeyser (84) en de zangeres van Kaoma (bekend van de ‘Lambada’) die op haar 63ste verkoold in haar wagen werd teruggevonden. Het feit dat ook haar huis is afgebrand doet vermoeden dat ze door een misdaad om het leven is gekomen (al is er op dit moment vrij weinig over bekend). Verder in de categorie ‘much ado about nothing’: de mislukte dab van Bart De Wever, de aangekondigde superstorm die er nooit écht één is geworden, het feit dat we de deelnemende koppels aan het nieuwe seizoen van ‘Temptation Island’ kennen en we vernemen dat Netsky zijn eigen podium krijgt op Tomorrowland (daar zal hij vast erg blij om zijn). Minister Maggie De Block had erg veel last van haatberichten en ze verloor ‘en passant’ ook haar schoonzoon die tijdens een basketbaltraining stierf aan een beroerte, er was een serieuze clash tussen premier Charles Michel en PS boegbeeld Elio Di Rupo, Telenet trekt (omdat het kan!) haar prijzen nog eens omhoog, Amerika nam afscheid van Barack Obama en zal straks Donald Foemp mogen verwelkomen, de nieuwe onderwijshervorming zou volgens sommige insiders een regelrechte schande zijn (of juist niet?), één der Romeo’s (de genaamde Chris Van Tongelen) zag zijn tweede huwelijk op de klippen lopen, sterrenchef Luc Bellings sluit eind juni zijn **zaak ‘Aan Tafel’ en begint met een kleinschaliger project, het tandartsbezoek in ons land wordt straks gevoelig duurder en de broers Deschacht (voetballers/gokkers/rijkeluiszoontjes) krijgen een flinke boete voor hun gokactiviteiten in het voetbal maar desondanks gaan ze een goeie advocaat onder de arm nemen om die beslissing aan te vechten omdat ze ‘buiten proportie’ is. Ook nog vermeldenswaardig: tv-kok Jamie Oliver die door de naderende Brexit zijn restaurants gaat sluiten, de Game Boy die weer zijn intrede zal doen en Anthony Vanden Borre die op zijn 29ste kapt als professioneel voetballer. Anderlecht overweegt om hem om te kneden tot een voortreffelijke jeugdtrainer. Ik overweeg om volgende week een nieuwe Keek op de Week in mekaar te steken. Mochten jullie hier totaal geen beweging meer zien, dan heeft Anthony’ke Vanden Borre mijn blog op zijn geheel eigen wijze naar de haaien geholpen!

‘Babe van de week’ is een nieuwe rubriek, die net zo eenvoudig klinkt als ie eruit ziet. Iedere week stellen wij een (jonge)dame aan jullie voor die om een bijzondere, buitenissige en daardoor wellicht volstrekt onbelangrijke reden het nieuws, de boekskes of Ambijans’s Blog heeft gehaald. Binnen (on)afzienbare tijd heeft elke meelezende man hier een pak nieuwe ‘vriendinnen’ gemaakt, beloofd! Waar het begint weten we nu al, waar het eindigt …

Hannah Ferguson is niet de eerste de beste, zoals jullie hierboven zien. Elke mannelijke kennersblik zag onmiddellijk dat la Ferguson hier geen écht doorzichtig badpak droeg, maar dat er een hele equipe was bezig geweest om haar een bodypainttintje te geven zodat ze vervolgens kon verschijnen in de 2016 editie van de jaarlijkse Swimsuit Edition van Sports Illustrated. Dat wij daarmee één jaar achterlopen bedekken we het liefst met de mantel der liefde. Ze was sinds 2014 al in elke SI-editie terug te vinden, toch een teken dat het mooie kind een zekere uitstraling bezit. Wat moet je verder nog over haar onthouden? Ze is 24 jaar, afkomstig uit de staat Texas, 178 centimeter lang, blond en ze heeft blauwe ogen. Haar beide ouders werken in het Amerikaanse leger (ze kreeg dus een strenge, harde opvoeding), maar toch is er voor dochterlief blijkbaar een andere toekomst weggelegd. Ze is dol op exotische stranden, ze kan een aardig stukje twerken en is vaak terug te vinden in de fitnesszaal. Ze lag ooit twee jaar onder contract bij Trump Modeling van … jawel … kersvers Amerikaans president Donald Trump. Op dit ogenblik zou mooie Hannah single zijn, maar ze heeft ooit laten uitschijnen dat mannen die op Channing Tatum lijken wel een kans zouden maken. Doe er jullie voordeel mee zou ik zeggen!

Misschien moeten jullie één van de relevantste boeken van 2017 al in het begin van het jaar lezen. Dat Barack Obama het boek van Colson Whitehead met veel lof heeft overladen zal ongetwijfeld hebben meegespeeld in het feit dat er nu unaniem lovende recensies verschijnen. Het marketingteam schreef er het volgende over. Van één van de meest ambitieuze, baanbrekende schrijvers van dit moment is er nu ‘De ondergrondse spoorweg’, een alternatieve geschiedenis van de slavernij in Amerika en een beheerste, doch woedende allegorie van de black struggle. Cora is slavin op een katoenplantage in Georgia. Haar helse leven staat op het punt om nog erger te worden: de wrede eigenaar heeft zijn oog op haar laten vallen. Ze besluit om te vluchten, en met hulp van de Ondergrondse Spoorweg (een clandestien netwerk van antislavernijactivisten) begint ze een lange, huiveringwekkende reis door de zuidelijke staten van Amerika richting het vrije Noorden, met de slavenpatrouille op haar hielen. Tot zover een verhaal zoals 12 jaar slaaf. Maar in het universum van Colson Whitehead is de ‘ondergrondse spoorweg’ letterlijk een tunnelstelsel dwars door Amerika heen en leest Cora’s reis als een macabere Alice in Wonderland. In alle zuidelijke staten die ze aandoet wordt Cora geconfronteerd met nóg groteskere vormen van racisme en terreur. De auteur ziet de toekomst (nu Donald Trump aan de macht komt) vrij somber in. ‘Dit is het uur van de wraak, waarop links, progressief Amerika wordt afgemaakt door de rechterzijde. Te koop in de betere boekhandel, maar nu al uitleenbaar in de beste bibliotheek van Midden-Limburg.

Nadat we vorige week alvast een beginnetje hebben gemaakt, kunnen we haast niet anders meer dan hier nog 49 nieuwe edities maken over het fenomeen ‘zeer foute muziek’. Gelukkig kwam er de afgelopen decennia genoeg rotzooi onze oorschelpen binnengewaaid. Afgelopen zaterdag ging ik opnieuw quizzen in Kermt om Unicef een beetje te steunen (voor het eerst als gastspeler aan tafel bij het jonge geweld van de Looise Boskabouters) en dat leverde ons een zeer verdienstelijke vijfde plaats op. Die avond geen foute/slechte muziek gehoord trouwens, dus wij gingen zonder gehoorschade terug naar huis na afloop. Helaas kan dat niet worden gezegd voor de volgende tien schijfjes die jullie hieronder kunnen terugvinden.

11. The Hucklebuck – Brendan Bowyer : vermoedelijk teistert dit nummer al sinds 1965 elk trouw/personeelsfeest, al dateert de oorspronkelijke versie uit 1949. De Ierse zanger ervan is 78 ondertussen maar nog steeds springlevend.

12. You’re the voice – John Farnham : Brit die op zijn tiende naar Australië emigreerde en daar nog steeds tot de beste artiesten aller tijden wordt gerekend. Deze wereldhit uit 1986 zal daar zeker niet vreemd aan zijn.

13. In Zaïre – Johnny Wakelin : nog zo’n überfoute song en dan zwijgen we gemakshalve nog over dat idiote dansje dat er altijd mee gepaard gaat. Een beetje zwakzinnig zijn helpt om helemaal los te gaan tijdens dit nummer.

14. The power of love – Jennifer Rush : de meeste slows zijn een verschrikking, zeker die uit de jaren ’80. In 1985 de allergrootste hit in Groot-Brittannië, die werd uitgebracht eind 1984. Dat de toen 25-jarige zangeres haar succes nooit meer zou evenaren stond eigenlijk in de sterren geschreven.

15. Thank God I’m a country boy – John Denver : hij was verantwoordelijk voor een hele rits meezingers en een paar nummers van hem zijn nog best te pruimen. Maar deze cowboydans bezorgt mij steeds weer schele hoofdpijn. In 1997 crashte de zanger met zijn eigen vliegtuigje.

16. Poing – Rotterdam Termination Source : pioniers van de gabberhouserage, een genre waar ik steeds wijselijk kilometers bij uit de buurt bleef uit vrees voor acuut besmettingsgevaar. Een harde beat en ‘poing’, meer hadden twee Rotterdammers niet nodig om in 1992 een hersendodende hit te scoren.

17. Don’t touch that stereo – Marshall Masters : wie dacht dat de Nederlanders er iets van kenden, moet anders ook eens richting Duitsland kijken. Hardcore house uit het midden van de jaren ’90. Kunnen we aub afspreken dat hier geen revival van komt?

18. Bonzai channel one – Thunderball : ja sorry, maar die bonzaicrap kwam jammer genoeg toch uit eigen land. Van dezelfde makers van o.a. Fiocco, maar ik meen begrepen te hebben dat het platenlabel uiteindelijk failliet ging. Gerechtigheid bestaat!

19. The road ahead – City to City : Nederlanders die met dit ene single’tje uit 1999 hoge ogen gooiden. Daarna hoorden we volstrekt niets meer van deze heren. In 2015 was er nog eventjes sprake van een reünie, maar de oorverdovende stilte op dit moment vind ik alvast een goed teken.

20. Born to be alive – Patrick Hernandez : Franse zanger die zijn enige hit (meer dan 20 miljoen verkochte platen) toevallig in Vlaanderen schreef. En wie zat er in 1979 ook in zijn backing group? De jonge Madonna, die later zou uitgroeien tot een wereldster. Het kan verkeren, denk ik dan maar.

De Noord-Ierse viermansformatie And So I Watch You From Afar (ASIWYFA) werd in 2005 opgericht in Belfast. De band bestaat tegenwoordig uit Jonathan Adger (bassist), Rory Friers en Niall Kennedy (allebei gitaar) en Chris Wee (drums en percussie). Hun muziek is hoofdzakelijk instrumentaal met een hoop gitaren, al durven ze tegenwoordig ook nummers met zang te maken. Hun werkwijze is vrij eenvoudig: Friers komt meestal met de ideeën die in hun repetitiehok daarna uitmonden in volwaardige songs met de andere groepsleden erbij. Hun optredens zijn zeer energiek en een ware belevenis voor liefhebbers van het betere gitaarwerk. Hun discografie is vooralsnog kort maar bondig te noemen: drie EP’s en vier full cd’s.

1. ‘WPB 6am’ (uit ‘This is our machine and nothing can stop it EP’, 2007)

2. ‘Something more than power’ (uit ‘Tonight the city burns EP’, 2007)

3. ‘Set guitars to kill’ (uit ‘And So I Watch You From Afar’, 2009)

4. ‘The voiceless’ (uit ‘And So I Watch You From Afar’, 2009)

5. ‘Search:Party:Animal’ (uit ‘Gangs’, 2011)

6. ‘7 billion people all alive at once’ (uit ‘Gangs’, 2011)

7. ‘Like a mouse’ (uit ‘All hail bright futures’, 2013)

8. ‘Young brave minds’ (uit ‘All hail bright futures’, 2013)

9. ‘Run home’ (uit ‘Heirs’, 2015)

10. ‘Redesigned a million times’ (uit ‘Heirs’, 2015)

Straks zit de werkweek er alweer half op en wij kunnen langzaam beginnen hunkeren naar een nieuwe editie van de Haute Quizine quiz die wij op zaterdag in Mol zullen spelen met Moedige Missers. Volgens mij spelen we met exact dezelfde ploeg als twee jaar geleden (of was het nu drie?). Ik herinner me in ieder geval dat we er een solo scoorden met Kelly Brook (die zowel door Kevin als mij werd herkend). Haar bijzondere lichaamsvormen waren daar uiteraard niet vreemd aan. We doen er nooit mee voor de prijzen (just for fun!), maar dat kan de pret nooit drukken. Soit, we gingen het vandaag alweer over muziek hebben zeker?

Little bubble – Dirty Projectors: we openen met een bijzondere band wiens muziek wel eens wordt omschreven als ‘experimentele pop’, al hebben we voor een zeer toegankelijk nummer uit hun binnenkort te verschijnen cd gekozen. Leuk weetje: enkele ex-leden van deze band vormden later o.a. Vampire Weekend en Ra Ra Riot.

Fiets – Herman Van Veen: er is geen bijzondere reden dat we deze classic uit 1970 hebben gekozen, tenzij dan dat het een mooi nummer is. Geen origineel nummer van Herman zelf maar een vertaling van Ralph McTell’s ‘Girl on a bicycle’ uit 1969.

I give you power – Arcade Fire featuring Mavis Staples: Arcade Fire staat dit jaar o.a. op Rock Werchter en Best Kept Secret en straks mogen we ook nieuw werk van hen verwachten. Dat doen ze nu alvast met dit nummer, al is niet duidelijk of dit nummer de nieuwe cd uiteindelijk zal halen. In zekere zin is het wél een anti-Trump nummer want de opbrengst ervan gaat naar mensenrechtenorganisatie ACLU, dat o.a. uitzettingen van sans-papiers voor rechtbanken zal aanvechten.

Hot thoughts – Spoon: titelnummer van hun cd die binnenkort (maart) verschijnt en waarop je onmogelijk stil kan blijven staan. De band wordt overigens steeds populairder en dat zou wel eens goed nieuws kunnen zijn voor alle Limburgers: dit is een ernstige kandidaat voor Pukkelpop 2017. Zeg dat Ambi het gezegd heeft …

Pure comedy – Father John Misty: ook naar nieuwe bijdrages van FJM is het altijd weer reikhalzend uitkijken. Het gaat uiteraard weer over leven en dood, hemel en hel of over de politieke situatie in bijvoorbeeld de United States. Ook hier een nieuwe cd eind maart (wat een topmaand gaat dat worden zeg!). Volgende week van hetzelfde laken een broek … of een rok (wij doen daar niet moeilijk over).

In Humo’s Pop Poll veranderde de befaamde wisselbeker in de categorie ‘Lul van het jaar’ dit jaar eindelijk van eigenaar. Ik dacht dat Bart De Wever ‘m een aantal jaar na mekaar had gewonnen, maar die moest dit jaar genoegen nemen met een bronzen plak. Hij werd grandioos afgedroogd door een bejaarde Amerikaan die toevallig het belangrijkste ambt in de hele wereld bekleedt. Donald Foemp lijkt nu al van plan om minstens de volgende jaren ook telkens de laureaat te worden in deze categorie (en dat nauwelijks één week na zijn inauguratie). Wat heeft onze pompoenkleurige cavia al bewerkstelligd op één week? Hij wil het vrijhandelsakkoord heronderhandelen, ze trokken zich terug uit een ander handelsverdrag, hij verbood buitenlandse ngo’s die abortus steunen, hij zette 5000 jobs in ons land op de helling, hij keurde oliepijpleidingen goed, hij gaat onderzoek doen naar illegale stemmen voor Clinton, de websites over klimaatverandering moeten volgens hem offline worden gehaald en hij tekende een wet die de Mexicaanse muur straks mogelijk maakt. Als klap op de voorpijl wil de man in mei een bezoek brengen aan ons land, al zou het best kunnen dat er dan een betoging wordt georganiseerd … tegen zijn komst. Om maar te zeggen: is deze man écht zinnens om zijn hele legislatuur uit te zitten? Beter nog: gaat iemand hem vroeg of laat een halt toeroepen?

Gelukkig viel er ook ander nieuws te rapen dat op onszelf van toepassing is. Zo zal ons quizteam voor zaterdag a.s. in Mol lichtjes hertekend worden nu sterkhoudster Hanne buiten strijd is en daardoor forfait moet geven. Ook van het muziekfront viel er nieuws te noteren: zo gaan we met drie collega’s nog eens naar DAAN kijken binnenkort, ook een avondje Arno behoort eventueel tot de mogelijkheden. Hetzelfde geldt voor het festival Little Waves in Genk waar o.a. Warhaus en Grandaddy de affiche sieren. Verder broeien er ook weer plannen bij de vrienden/vriendinnen van Itineris (hopelijk binnenkort witte rook). Mijn moeder is dan weer eigenares geworden van een laptop, benieuwd hoever een 80-jarige social media gewijs nog kan geraken. Seriegewijs zitten we ondertussen halfweg in seizoen 4 van ‘Boardwalk Empire’ (nog anderhalf seizoen te gaan!). Ligt hier daarna op de plank: Narcos seizoen 1. Ons literatuurlijstje heeft ook al een aantal interessante titels opgeleverd: in afwachting van enkele meer literaire werken nu bezig aan het zevende boek uit de Wallanderreeks van Henning Mankell. Als we zo blijven doorgaan, dan halen we makkelijk onze doelstelling van 40 boeken per jaar.

‘Babe van de week’ is een nieuwe rubriek, die net zo eenvoudig klinkt als ie eruit ziet. Iedere week stellen wij een (jonge)dame aan jullie voor die om een bijzondere, buitenissige en daardoor wellicht volstrekt onbelangrijke reden het nieuws, de boekskes of Ambijans’s Blog heeft gehaald. Binnen (on)afzienbare tijd heeft elke meelezende man hier een pak nieuwe ‘vriendinnen’ gemaakt, beloofd! Waar het begint weten we nu al, waar het eindigt …

Fajah Lourens is een 35-jarige Nederlandse actrice, model en dj die ondertussen een heuse carrièreswitch achter de rug heeft. Ze start op 21-jarige leeftijd als soapie in o.a. ‘Goede Tijden, Slechte Tijden’ en ze speelt ook mee in enkele lauw ontvangen B-films. In 2005 gaat ze voor een stevige borstvergroting, die al snel haar handelsmerk zal worden. Ze bereikt echter de jaren van verstand wanneer ze in de zomer van 2015 terug opteert voor een borstverkleining. Op die manier wordt haar flinke E cup opnieuw herleid naar een normalere C cup. Vanaf dan huldigt ze plots een heel ander credo: ‘gezond leven is véél belangrijker dan plastische chirurgie’. De eerlijkheid gebiedt ons ook te zeggen dat de relatie die ze destijds met haar 11 jaar jongere vriend had, haar ook met de neus op de feiten drukte: ‘Als ik er jong én strak wil blijven uitzien, moet ik dringend werk maken van mijn gezondheid’. Vanaf dan duikt ze vaak de fitness in en ze begint sterk op haar voeding te letten. Omdat ze graag als lichtend voorbeeld wilde dienen bracht ze vorig jaar haar eerste boek ‘Killerbody’ op de markt. De opvolger, héél toepasselijk ‘Killerbody 2’ getiteld, werd deze week geleverd en is ondertussen ook netjes ingevoerd. Fajah is atletisch gebouwd, 180 cm groot, ca. 71 kg zwaar en ze is moeder van twee kinderen: zoon Shai is 8 jaar, dochter Irem is 16 en zij heeft alvast de goede genen van haar moeder geërfd want de gelijkenis is treffend. Wie weet komt zij hier in de toekomst ook nog ooit voorbij …

Af en toe voel ik mij wel eens een bevoorrecht persoon bij ons op de werkvloer. Ik ben nl. verantwoordelijk voor de bestellingen van de fictie én non-fictie boeken voor volwassenen. Wanneer die boeken zijn ingecheckt, kan ik ze daarna invoeren voor onze leners. Op die manier zit ik zo’n beetje aan de bron voor wat betreft de nieuwe romans e.d. die dan binnenkomen. Vaak zitten daar échte pareltjes tussen. Pure logica, want ik ben grotendeels verantwoordelijk voor onze collectievorming, dus niets mag eigenlijk aan mijn strenge kennersblik ontsnappen. Voor nogal wat boeken zijn de verschenen recensies nogal wisselend qua eindoordeel, maar voor de titel van deze week (slechts 112 pagina’s dik!) las ik vooralsnog eigenlijk alleen lovende woorden. In zoverre dat ik het boek straks ook maar eens gaan lezen. Waar gaat dit boek nu over? Op zee, in een plotselinge storm, wordt een man door de bliksem getroffen. Wanneer hij bijkomt, gewond en ronddrijvend in zijn kajak, is zijn herinnering aan wie hij is en hoe hij daar beland is zo goed als verdwenen. Hij moet zich schrap zetten tegen de pijn en op zijn instincten vertrouwen om terug naar de kust te komen en naar de vrouw van wie hij alleen vaag vermoedt dat ze op hem wacht. ‘Inham’ is een pijnlijk emotioneel portret van een man die verwikkeld is in een ongelijke strijd met de natuurkrachten; een krachtig nieuw boek van één van de karakteristiekste stemmen in de hedendaagse literatuur. Auteur Cynan Jones publiceerde in 2006 “The long dry’, in 2007 onderscheiden met de Betty Trask Award. “De Burcht’ werd genomineerd voor de Europese Literatuurprijs 2016. Een auteur om in de gaten te houden m.a.w.

Soms kan men er ons wel eens van verdenken dat we dubbelzinnige boodschappen de wereld insturen. Al hebben we vandaag wel een klein probleempje omdat één van onze nieuwsfeiten héél dubbelzinnig kan worden opgevat. Waar denken jullie (vooral het mansvolk dan!) spontaan aan als ik het over de tweeling van onze eigen Limburgse seksuologe Kaat Bollen heb? Juist ja, aan haar flink uit de kluiten gewassen boobs. Onrechtstreeks hebben die er uiteraard wél mee te maken, want de boezem van de 30-jarige Kaat zal straks wellicht nóg flink toenemen qua omvang. Ze liet nl. weten dat ze 15 weken zwanger is van een tweeling. Misschien kunnen we al een poll maken om te gokken hoe ze straks zullen heten? Ik tip alvast op Bollie en Billie! Oh ja, de tweeling wordt ergens in juni verwacht ten huize Thorne-Bollen.

Deze week viel er vooral veel slecht nieuws te rapen, dus zullen we in eerste instantie focussen op de rest van het goede nieuws. Spice Girl Gerri Halliwell beviel op haar 44ste van een zoon, die Montague George Hector Horner zal heten. Het Georgegedeelte in zijn naam is een hommage aan haar goeie, onlangs overleden vriend George Michael. Ook de moeite van het onthouden waard: Ronnie O’Sullivan schreef blijkbaar snookergeschiedenis (als pure snookerleek geloof ik het graag!), Serena Williams won de Australian Open, Sanne Cant werd wereldkampioene veldrijden, Theo Francken onttroont Maggie De Block als populairste politicus volgens een recente poll, ‘La La Land’ wordt dé te kloppen film bij de komende Oscaruitreiking, alle Belgische tickets voor de nieuwe editie van Tomorrowland zijn gelukkig de deur uit en de kerken blijven verder leeg lopen. Een onderzoek wees uit dat gemiddeld zes procent van alle Vlamingen nog meedoet aan het wekelijks kerkbezoek. Iemand enig idee hoe dat komt? Ik anders wel (een deel van het probleem verderop in deze Keek).

En dan onze forse afdeling slecht nieuws, te beginnen met zij die ons ontvielen. Ex-voetballer Marc Baecke (60), de Nederlandse actrice Adèle Bloemendaal (84), muzikant Jaki Liebezeit (78), schrijver Robert Anker (70), acteur Miguel Ferrer (61), striptekenaar Jan Kruis (83), 2 Belgen zanger Rembert De Smet (63), acteur John Hurt (77), actrice Emmanuelle Riva (89), acteur Gorden Kaye (75), de Amerikaanse actrice Mary Tyler Moore (80) en Stephanie De Buysser (39), de echtgenote van voetballer Thomas Buffel die aan darmkanker overleed. En er waren ook twee mensen die persoonlijk aankondigden dat ze niet lang meer op deze aardbol zullen rondlopen: Jean-Pierre Van Rossem (72) overweegt binnenkort euthanasie en de Amsterdamse burgemeester Eberhard van der Laan (61) deelde mee dat er bij hem uitgezaaide longkanker is ontdekt. En we zouden zelfs een aparte rubriek kunnen aanleggen met strapatsen van kersvers Amerikaans president Donald Trump, al zou dat misschien weer té veel eer zijn voor de brave man.

De rest van het ‘negatieve’ nieuws dan maar. Er werd alweer gezeurd over de slechte scheidsrechters in onze vaderlandse voetbalcompetitie, op nogal wat voetbalvelden kreeg men af te rekenen met defecte veldverwarmingen, er was het bizarre verhaal van een 27-jarige vrouw die dood werd teruggevonden op het strand van Knokke, het Publifinschandaal (dat vooral de PS in Wallonië alweer in een slecht daglicht stelde) kostte alvast de kop van minister Paul Furlan, al lijkt de burgemeester van Ans (Stéphane Moreau) me de échte kwade genius te zijn. We denken ook spontaan aan de lawine die een hotel in het Italiaanse Rigopiano trof (29 doden, 11 overlevers) en de 16 doden bij een busongeval in de buurt van Verona dat nogal wat gelijkenissen vertoonde met de busramp in Sierre waarbij destijds Belgische slachtoffers vielen. En ik ben té kwaad om iets over het schijnheilig Brugs priestertje (Roger Vangheluwe) te schrijven, die nu weer ontkent dat hij zijn slachtoffers heeft misbruikt. Op zo’n momenten hoop je toch dat er ergens een Andras Pandy opduikt die de oplossing brengt op eenvoudig verzoek. Geen idee of het een goeie oplossing is, maar is het gepermitteerd als we volgende week opnieuw ons licht op de actualiteit laten schijnen?

Zoals Eddy Wally zaliger altijd sprak tijdens zijn optredens ‘Doen we er nog eentje bij?’ brengen we vandaag met veel plezier een derde editie voor jullie. Onze inspiratie lijkt schier eindeloos, want ondertussen hebben we al tot en met nummer 310 van deze lijst conceptjes gemaakt. Dat komt ervan als een mens ooit Obelixgewijs is ondergedompeld geweest in een vat vol ‘Op volle toeren’ (Chiel Montagne), ‘ZDF Fernsehgarten’ of een aantal afleveringen van ‘Tien om te Zien’. Toch blijven we er (ondanks dit alles) bij dat we een mooie, zorgeloze en onbekommerde jeugd hebben gehad. Ik wil mezelf graag indekken: mocht ik ooit helemaal uit mijn dak zijn gegaan tijdens onderstaande tien nummers (en jullie waren daar toevallig getuige van), I was probably very very drunk!

21. I want you to want me – Cheap Trick : ik heb horen beweren dat de heren van Cheap Trick al bij al vrij oké waren, maar dat neemt niet weg dat ik nog steeds koortsdromen krijg van deze hit uit 1979.

22. Windsurfing – The Surfers : Haarlemse band die van 1978 tot 1981 bestond en wiens repertoire grotendeels verbonden was aan windsurfen. Het klinkt als een grap, maar het was destijds bloedserieus bedoeld!

23. Viva la vida – Coldplay : hun eerste twee à drie cd’s waren nog best te pruimen, maar toen kreeg hun zanger een stevige slag van de molen en werd er ineens schaamteloos van andere bands gejat. Gwyneth Paltrow verliet het zinkende schip ergens in 2014. Ik ken nochtans véél Coldplayfans, stuk voor stuk toffe en interessante mensen. Waar is het voor hen dan misgelopen?

24. I’m gonna be (500 miles) – The Proclaimers : lelijke Schotse, eeneiige tweeling die om een tot op heden volstrekt onbekende reden populair werd eind jaren ’80. Naar het schijnt wordt dit nummer enkel nog meegebrald door foute voetbalfans als er toevallig eens een doelpunt wordt gescoord ergens te velde.

25. Alice, who the fuck is Alice? – Gompie : een ondertussen opgedoekt café in Nijmegen dat als groepsnaam werd gebruikt voor een volstrekt onnodig muziekproject van Peter Koelewijn. Dat je daar in de Benelux überhaupt een hit mee kan scoren is anno 2017 nog steeds onbegrijpelijk …

26. Eins Zwei Polizei – Mo-Do : drie Italiaanse eurodance dj’s die in 1994 dit onding uitbrachten en er prompt een hit mee scoorden. Verdere hits bleven uit (vind je het gek?) en dat zal gewoon zo blijven want de zanger pleegde in 2013 zelfmoord.

27. De oude man en de zee – Dana Winner : Ernest Hemingway heeft zich al tig keer in zijn eigen graf omgedraaid dat één van zijn bestsellers zo’n slechte muziekversie meekreeg. Trust me, het boek is absoluut beter dan de plaat!

28. I’m too sexy – Right Said Fred : de broers Fairbrass plus aanhangsel scoorden een drietal hits en daarna was het vet van de soep. Tegenwoordig zijn ze enkel nog populair in Duitsland en in tegenstelling tot sommige andere segmenten waarin den Duits uitblinkt is dit niet meteen iets om trots op te zijn.

29. My heart will go on – Céline Dion : Canadese nachtegaal die in 1988 het songfestival won (voor Zwitserland), maar die veel krediet verspeelde omdat ze ons tot vervelens toe lastig valt met deze megahit uit de ‘Titanic’ soundtrack.

30. Be my lover – La Bouche :  eurodance uit Duitsland maar met een Amerikaanse bezetting. Hun grootste hit stamt uit 1995, maar in 2001 is het sprookje al uit ondanks het feit dat er nog een andere zangeres wordt aangetrokken. Met de oorspronkelijke zangeres (Melanie Thornton) loopt het niet zo goed af: in november 2001 komt ze op 34-jarige leeftijd om het leven bij een vliegtuigcrash in Zwitserland.