Wij komen in deze inleiding kort terug op dit weekend, dat straks alweer voorbij zal zijn. Wij hadden onszelf spontaan aangeboden om voor het eerst als gastspeler mee aan tafel te schuiven bij 4 Wijzen op de KSK Bree quiz. Doordat ik zelf wat laattijdiger richting Bree kan rijden, is het nog flink stressen om tijdig ter plaatse te geraken. Uiteindelijk slagen we daar wel in. Wij hadden een plezante avond, zeker gezien het scoreverloop. Na de eerste tussenstand slechts één misser, maar onze twee grootste tegenstanders (Aftrekaanval en Vur d’Leut) speelden tot dan toe nog foutloos. Hierna bleven we in het spoor van Aftrekaanval. Na de lijstjesrondje (een fout of zeven gemaakt), denken we dat het kalf is verdronken. Drie punten achterstand op Aftrekaanval net vóór de superronde. Daar halen we 26/30 zodat we voor de laatste ronde met exact hetzelfde puntenaantal staan als Aftrekaanval. Ook na de laatste ronde is het ex-aequo bovenaan. De schiftingsvraag zorgt ervoor dat ik met 4 Wijzen mijn derde quizzege van het seizoen mag noteren. Het is weliswaar mijn minst geprefereerde manier om een quiz te winnen, maar het is niet anders. Zaterdagavond speelde ik dan weer mee met Moordgat/WvA mee in Veerle (dit keer in het gezelschap van Hanne). Het was niet meteen de meest geïnspireerde quiz en ook het tempo hielp niet écht mee. Pas rond 00.40 was er een einduitslag. Uiteindelijk met de derde plaats toch een podiumplaats kunnen wegkapen!

You’re the greatest lover – Luv’: ik ging er écht van uit dat deze ooit in mijn Straffe lijst was beland, maar dat blijkt helaas niet zo te zijn. Daarom krijgt deze ‘guilty pleasure’ uit mijn jongste Ambijaren hier vandaag eerherstel. Onze classic komt uit 1978 deze week.

3WW – Alt-J: één van mijn favoriete bands een aantal jaar geleden. Straks in juni verschijnt hun nieuwe cd ‘Relaxer’ dus mogen we dit alvast beschouwen als een aanloopje naar daar.

Love is mystical – Cold War Kids: veel oorwurmen belanden in deze lijst omdat ze straks een nieuw album in de aanbieding hebben. Dat is ook het geval bij deze Amerikaanse band die begin volgende maand ‘L.A. Divine’ op ons los zal laten.

Halfway there – Sheryl Crow: idem voor Sheryl Crow dus, die op 21 april ‘Be myself’ uitbrengt. De zangeres zegt zelf dat dit album een soort van terugkeer is naar de nineties uit haar carrière, die ik persoonlijk ook het best te pruimen vond.

Out of this world – Pogo: ik had er nog nooit van gehoord, maar het is Australische dance van de hand van de 28-jarige Nick Bertke uit Perth. Op eerdere albums samplede hij al eens geluidsfragmenten uit ‘Alice in Wonderland’ en uit Harry Potterfilms. Op deze track krijgt hij hulp van Earthling, een triphopband uit Bristol.

Nu ik de komende week zo eens bekijk, zie ik onmiddellijk twee constanten. Op de werkvloer zal het druk worden, want ik zie o.a. Jeugdboekenweekspel en liefst drie keer uitleendienst opstaan. De andere constante is het woord ‘geannuleerd’. Dinsdagavond zitten wij bij een theatervoorstelling, maar de voorstelling van woensdag (Nordmann plays Dementia) is afgelast omwille van productionele redenen. In het weekend stonden er oorspronkelijk drie quizzen op, maar de zondagse Zebracinema filmquiz in Maaseik viel weg omdat er maar een beperkt doelpubliek voor had ingeschreven. Vrijdagavond spelen we de Paashaasquiz in Maaseik (daar zoeken we nog een quizduo voor) en zaterdagavond is er de Groote Gencker Muziekquiz. Of de muziek hieronder daar ook van de partij zal zijn? Ik mag hopen van niet!

91. Pearlydumm – BZN : de band die van de ‘palingsound’ een heus begrip maakte. Ten tijde van ‘Pearlydumm’ (1980) was Anny Schilder nog de zangeres, iets dat ze zou blijven tot 1984. Zij zou worden opgevolgd door Carola Smit, die bleef tot de definitieve split in 2007.

92. If I could turn back time – Cher : ze won ooit een Oscar voor ‘beste actrice’, ze onderging tal van schoonheidsoperaties maar het allerergste zijn vast en zeker enkele singles die ze in de jaren ’80 en ’90 van de vorige eeuw op ons losliet.

93. You can win if you want – Modern Talking : megasellend Italodiscoduo uit Duitsland bestaande uit een donkerharige zanger met een falsetstem en een blondje dat zorgde voor het typische synthgeluid. Vijf nummer 1 hits in Duitsland, in 1988 stond hun teller al op 85 miljoen (!) verkochte platen. Ik zou haast durven zeggen: hun muziek is zó slecht dat het terug goed wordt.

94. Born to be wild – Steppenwolf : ik ken mensen die dit riedeltje als gsm-toon hebben ingesteld, maar daar hoeven we verder niets achter te zoeken (denk ik). Het nummer kwam in 1968 voorbij in de cultfilm ‘Easy Rider’.

95. Touch me – Samantha Fox : ik denk dat ik toentertijd Samantha Fox niet uit mijn bed zou hebben getrapt (mocht ze er ooit per ongeluk in zijn beland). Dat Page Three Girl zijn deed ze met verve, haar zangcarrière was helaas net iets minder memorabel.

96. Ice ice baby – Vanilla Ice : zorg voor een bekend riffje (‘Under Pressure’ van Queen featuring David Bowie) en lul daar gewoon een andere tekst over. Zo simpel kan het soms gaan om een nummer één hit te scoren. Gelukkig was het ’s mans enige hit. De kerel zelf bleek zo fake als zijn muziek: hij vroeg geen toestemming voor de bekende sample én zijn biografie had hij opgesmukt met ruige impressies om zichzelf wat meer street credibility te geven. Speelt volgens de recentste geruchten in een hardrockband ondertussen.

97. I’ve been thinking about you – Londonbeat : was toevallig nog een recente muziekvraag in de quiz ‘Twee voor Twaalf’. In 1990 scoorden ze een dikke nummer één hit. Shi pow pow!

98. To be with you – Mr. Big : niet te verwarren met het personage uit ‘Sex & The City’. Dit is een Amerikaanse hairmetalband die in 1991 hun ‘finest moment’ beleefden. Door een hoop conflicten ging de band uit elkaar, maar sinds 2009 hebben ze elkaar weer liefdevol in de armen gesloten.

99. Hero – Chad Kroeger featuring Josey Scott : no worries, Nickelback komt verderop in deze lijst nog aan bod. Dit nummer kan je o.a. kennen uit de film ‘Spiderman’. Kroeger was eventjes de wederhelft van Avril Lavigne, maar vorig jaar liep hun huwelijk op de klippen.

100. Tausendmal Du – Münchener Freiheit : oh waar is de tijd waarin we elke week naar de krantenwinkel snelden om de nieuwe Bravo te halen. Het kenmerkte zo’n beetje het midden van de jaren ’80. Mijn keuzeplaat komt uit in 1986 dus dat bevestigt wat ik reeds heb geschreven. Het succes beperkte zich niet tot Duitsland en de buurlanden, want een jaar later nemen ze ook een cd op in het Engels (onder de groepsnaam Freiheit). Geloof het of niet, maar ze bestaan nog steeds zij het wel in een lichtjes gewijzigde bezetting.

Van mensen die het stuk al hebben gezien – zo las ik op de sociale media – zou dit stuk wel eens hét toneelstuk van 2017 kunnen worden. Omdat wij nog ‘in blijde verwachting’ zijn gaan we die stelling hier dus nog niet poneren. Dat het verwachtingspatroon nu hoog is, mag wel duidelijk zijn. ‘Richard III’ is één van Shakespeares vroege stukken, voor het eerst opgevoerd rond 1593. Shakespeare is nog jong – ongeveer 28 – maar hij schept meteen één van de meest memorabele monsters uit de literatuur. Richard III heeft sindsdien niets van zijn glans en aantrekking verloren. Wat hem mee zo aantrekkelijk maakt, is zijn bevrijde en ongegeneerd vrolijk tentoongespreide amoraliteit. Schaamteloze onmenselijke meningen klonken nooit zo lekker. Maar het stuk is meer dan een karakterschets van een psychopaat in wording. Het is vooral een portret van een elite, een klein groepje machthebbers dat de politiek heeft gereduceerd tot een spel, een schaakspel in achterkamers en wandelgangen. Uit verband gespeeld door onderlinge strijd en ambitie vormt dit de ideale voedingsbodem voor de sluwste, de handigste, de meest eloquente, de meest meedogenloze onder hen, om uit te groeien tot een perverse dictator. Macht als doel. Maar wat met die macht eens ze verworven is?

Tis nu dat de winter vant malcontentement
nen dreizestig toer hee gepakt
en nen hete zweetzomer wier
deur die zon van York
m’n bruur Edwaar
de keuning
maar zegt maar Eddy
En alle donderwolken die ons dak deden daveren
zijn verzopen in de zilte zwarte zee
Wij sieren ons vandaag den dag met speekmadolles
en ons blaffers rusten in ons nachtkas
den oorlogsroep is vervangen deur de gangnam style
en ons GI Joe’s dansen godverdomme travolta
rond nen discopaal
Den oorlog is passé
Ons combatshoes aan den haak
ontdaan van modder
opgeblonken met zwarte patinee
En de big bad boys
al huppelend op zwarte lakézolen
hoeren en boeren lijk zot
hun fluiten achterna
uit Risjaar Drei

Risjaar is afstotelijk. Hij is prematuur geboren, onaf. Hij is misvormd, hij mankt en hij is lelijk als de nacht. Tijdens de Rozenoorlogen die plots uitbraken na de dood van Hendrik Vijf, heeft Risjaar als een beest gevochten voor zijn familie, aan de zijde van zijn broer Edwaar. En nu is Edwaar koning, dankzij een aantal brutale politieke moorden, uitgedacht door zijn kreupele broertje. Maar het einde van de oorlog brengt voor Risjaar niet de lang verhoopte rust. Risjaar kent geen vrede. Zijn afkeer voor de mensheid, waar hij nooit echt bij zal horen, zit te diep gebakken. Er is integendeel iets geboren, iets aangewakkerd. Een inzicht. Een drift, een gewetenloze ambitieuze honger. Een mogelijkheid om boven zichzelf uit te stijgen: “Agge ne klootzak zoekt, ksallekikkem wel spelen.” Tom Dewispelaere en Stijn Van Opstal brachten – na ‘AUGUSTUS ergens op de vlakte’ (een stuk dat wij in november 2014 zagen) – weer een absolute topcast bij elkaar met Jan Decleir, Peter Van den Begin, Koen De Sutter, Nico Sturm en Marc Van Eeghem. Wij zijn alvast klaar voor tweeënhalf uur non-stop toptheater!

Achter Prefuse 73 zit een 40-jarige producer uit Miami die naar de naam Scott Herren luistert. De man is nog eigenaar van een aantal andere muzikale alter ego’s waarvan Savath and Savalas wellicht de bekendste is. Dat de man ooit een smeltkroes aan muzikale stijlen zou hanteren lag een beetje voor de hand, want hij is de zoon van een Catalaanse vader en een Iers/Cubaanse moeder. Op vroege leeftijd wordt Scott door zijn ouders al aangemaand om verschillende muziekinstrumenten te leren bespelen. Niet veel later krijgt hij de smaak van het dj’en te pakken door op te treden in een kleine nachtclub. Het is dan nog maar een kleine stap van dj’en naar het producen van hip hop tracks voor andere artiesten. Herren wil echter zelf muziek maken. Hij verhuist naar New York, gaat daar studeren en niet veel later in 1997 brengt hij zijn eerste full cd op de markt. In 2001 komt zijn Prefuse 73 debuut uit op Warp, een label waar hij lang mee in zee zal gaan. Prefuse 73 is moeilijk vast te pinnen op één genre, maar één ding is zeker: wie een flinke boon heeft voor hiphop, experimentele muziek en electronica zal dit vast kunnen pruimen. Her en der wordt hij al wel eens vergeleken met DJ Shadow, al komen Herren zijn gastmuzikanten uit een breder muzikaal spectrum. Zijn oeuvre omvat vooralsnog acht EP’s, acht studioalbums en vier compilatiecd’s.

1. ‘Radio attack’ (uit ‘Vocal Studies + Uprock Narratives’, 2001)

2. ‘Perverted undertone’ (uit ‘One Word Extinguisher’, 2003)

3. ‘Drum machine, cello, headwrap’ (uit ‘Extinguished’, 2003)

4. ‘Pagina Dos’ (uit ‘Surrounded by Silence’, 2005) featuring The Books

5. ‘When the grip lets you go’ (uit ‘Security Screenings’, 2006)

6. ‘The class of 73 bells’ (uit ‘Preparations’, 2007) featuring School of Seven Bells

7. ‘Regalo’ (uit ‘Everything she touched turned Ampexian’, 2009)

8. ‘The only hand to hold’ (uit ‘The Only She Chapters’, 2011) featuring Shara Worden

9. ‘Still pretending’ (uit ‘Forsyth Gardens’ EP, 2015)

10. ‘Quiet one’ (uit ‘Rivington Não Rio’, 2015) featuring Rob Crow

‘Jackie’ geeft een blik op enkele dagen uit het leven van Jackie Kennedy (Natalie Portman). Het betreft de periode van de aanslag op haar man, John F. Kennedy, tot aan zijn begrafenis. Een periode waarin ze de liefde van haar leven verloor, maar de liefde won van het volk. De regie is in handen van de Chileense cineast Pablo Larraín. In andere rollen zien we verder o.a. Peter Sarsgaard, Max Casella, wijlen John Hurt en Greta Gerwig. We gaan een kat gewoon een kat noemen: deze film wordt helemaal recht gehouden door de fenomenale acteerprestatie van Natalie Portman. Portman is niet enkel een goede actrice maar ook bloedmooi (naar mijn bescheiden mening één van de mooiste vrouwen ter wereld). Het siert de regisseur ook dat hij de film bewust ‘klein’ houdt en niet té véél hooi op zijn vork neemt door per sé alle verhaallijnen te willen integreren. Jackie moet niet alleen afrekenen met de moord op haar man (die in haar schoot stierf), maar ook met de druk van de buitenwereld en de pers, haar huwelijk dat barstjes vertoonde, haar twee overleden kinderen en de geplogenheden binnen het Witte Huis. De filmbeelden worden ook mooi afgewisseld met écht beeldmateriaal. Portman won overigens een Golden Globe voor haar rol, de Oscar ging echter naar Emma Stone. Een trailer voor alle liefhebbers om mee af te sluiten.

‘Babe van de week’ is een rubriek, die net zo eenvoudig klinkt als ie eruit ziet. Iedere week stellen wij een (jonge)dame aan jullie voor die om een bijzondere, buitenissige en daardoor wellicht volstrekt onbelangrijke reden het nieuws, de boekskes of Ambijans’s Blog heeft gehaald. Binnen (on)afzienbare tijd heeft elke meelezende man hier een pak nieuwe ‘vriendinnen’ gemaakt, beloofd! Waar het begint weten we nu al, waar het eindigt …

Viki Odintcova is een 22-jarig Russisch model uit Sint-Petersburg dat gezegend is met de juiste maten en vormen (maar bekijk vooral zelf haar Instagramaccount eens zou ik zeggen!). Je zal vast niet de enige zijn die er zijn ogen de kost zal geven, want het mooie kind heeft ondertussen 3,4 miljoen volgelingen. In 2016 was ze naar het schijnt eventjes samen met F1-coureur Fernando Alonso, maar ondertussen is ze alweer terug single. In augustus 2015 prijkte ze op de cover de Russische Playboy-editie. Ze is 170 cm groot, weegt 55 kg en ze heeft een 36D cup. Geen wonder dat die twee grote troeven haar al diverse interessante modelopdrachten hebben opgebracht. Viki is een heuse daredevil, want vorige maand hing ze tijdens een shoot in Dubai aan de hand van een assistent te bungelen op 300 meter hoogte. Voor mensen met hoogtevrees is het al een prestatie om het filmpje helemaal uit te kijken. Voor speciale foto’s moet een model iets over hebben, zo redeneert Viki, die voluit Viktoria heet.

Op zo’n druilerige dag als vandaag durven wij met onze gedachten wel eens bij een interessant vakantieland zitten. Als dat fantastische land toevallig een nieuwe reiseditie heeft gekregen én een prominente rol speelt in het huidige Molseizoen op VIER, houdt ons niets meer tegen om het eens in de spotlights te plaatsen. Dit is een reisgids naar Zuid-Afrika in de serie reisgidsen van het Amerikaanse onderzoeksinstituut en tijdschrift National Geographic. Het boek begint met tips voor een reisindeling, gevolgd door hoofdstukken over geschiedenis en cultuur. Daarna: beschrijvingen per regio met belangrijkste steden en bezienswaardigheden. Kleurtjes in de bovenhoek corresponderen met de hoofdstukken. Na de inleiding en een helder kaartje volgen kort de highlights van de streek, in de kantlijn pictogrammen voor verdere informatie. Bij elke regio apart een thema (o.m. muziek, luxe treinen) uitgelicht. Tekst beknopt en toegankelijk. Fraaie fotografie, op vertrouwd niveau van National Geographic. Achterin een katern Reiswijzer met tips, (per regio) aanbevolen hotels en restaurants. Met uitgebreid register. In de voor- en achterflap een sobere landkaart en openbaar vervoer- en wandelkaartjes. Overzichtelijke en betrouwbare reisgids voor een populair vakantieland. Gedrukt op glossy papier in een klein lettertype. Uiteraard al te leen in de beste openbare bibliotheek van Midden-Limburg.

Kippen blijken honkvaste beesten te zijn, niet voor één gat te vangen. Dat bleek vrijdagavond alweer (ergens in een achtertuin te Zonhoven), waar wij meenden dat hun accommodatieverplaatsing een koud kunstje zou worden. Daags voordien had mijn vader al (net vóór aanvang van de twee Belgische EL-matchen) geprobeerd om de drie dames op te hokken. Grandioos mislukt, bij het binnenkomen was de man één grote brok stress. Die ik hem naderhand overigens liet doorspoelen met een Ename dark gold. Genk én Anderlecht wisten zich allebei te plaatsen, dus eind goed al goed! Poging nummer twee dus op vrijdagavond (vlak voor we gingen quizzen in Maaseik). Kippen vangen is ook een beetje topsport, zeker als de beesten niet écht meewerken. Na veel vijven en zessen slagen we er alsnog in recordtijd in om hen binnen te krijgen (zonder al té veel posttraumatische stresssyndromen erbij). For something completely different: op zondag doen we nog een aantal oorwurmpjes.

Third of May/Ōdaigahara – Fleet Foxes: we openen deze editie met de blijde mare dat er na zes jaar eindelijk nieuw werk zal verschijnen van deze mannen met baarden. Toch zal iedereen nog tot midden juni geduld moeten uitoefenen alvorens ‘Crack-Up’ in de schappen zal liggen.

The highest flood – Forest Swords: vooralsnog geen nieuw full cd-werk van Matthew Barnes in de pijplijn maar wél een nieuwe single. Ondergetekende vond het bijna vier jaar oude ‘Engravings’ én ’s mans Pukkelpopdoortocht destijds ijzersterk.

Nod scene – Monster Magnet: een nummer (uit ‘Spine of God’) dat ik volgens mij het eerst heb gehoord ergens in 1991, toen we na afloop van een optreden in de Vooruit (kan ook even goed in de Brielpoort in Deinze zijn geweest), in de Gentse Hoogpoort in de Frontline terechtkwamen. Wazige tijden (al die alcohol hè), maar we kunnen het nog navertellen!

Wasted on fidelity – Cameron Avery: na de drummer van Tame Impala vorig jaar heeft nu ook de bassist zijn solocd uitgebracht. Verwacht op ‘Ripe dreams, pipe dreams’ geen voortzetting van de bands waarin hij speelt maar eerder croonermuziek. Nee Walter Grootaers, dat bedoelen we niet!

Strata – Stuff.: eerste nummer van ‘Old dreams new planets’, dat eind april in de winkelrekken zal liggen. Ik kijk er alvast erg naar uit. Complimenten trouwens voor het artwork van die nieuwe cd, afkomstig van kunstenares Yto Barrada.

Vandaag zetten we deze muziekrubriek een keer positiever in. Wij kunnen ons afgelopen (quiz)weekend gewoon in drie woorden omschrijven: ‘Wat een climax!’ Vrijdagavond trok Moedige Missers in vernieuwde, onuitgegeven slagorde (Hanne, Patrick, Nele, Chris B. en ikzelf) naar Maaseik om daar de Paashaasquiz te spelen. Onze resultaten zijn daar altijd vrij goed. Eén editie niet voluit durven gaan in de superronde en daardoor zekere winst laten schieten voor plaats 3, een andere editie na de beste superronde uit het deelnemersveld een remonte van plaats 11 naar 6 kunnen bewerkstelligen én één editie (samen met Hanne) gewonnen als gastspelers aan tafel bij Aftrekaanval. In 2017 van start tot finish aan de leiding gestaan en de hoofdvogel kunnen afschieten. Wie dacht dat het niet meer beter kon worden was eraan voor de moeite! Zaterdagavond speelden Jeroen, Kristof, Patrick en ik onder MM-vlag de Groote Gencker Muziekquiz in Rondpunt 26. Onze ambitie was de top 10 halen, maar als het kon net iets hoger. Een realistische doelstelling met tal van muziekliefhebbers, muzikanten, organisators en journalisten (o.a. Het Belang van Limburg, Humo, Focus Knack, …) in de zaal. Een beetje hetzelfde verhaal als daags ervoor in Maaseik: van start tot finish op kop gelegen en daardoor als winnaars in de annalen van de Limburgse muziekquizzen terechtgekomen. Als jullie vandaag iemand zien glimmen van trots: yep, it’s me! Wie niet meteen een liefhebber is van de goede smaak, vindt hieronder vast zijn/haar gading!

101. Living on my own (1993 remix) – Freddie Mercury : ik heb helemaal niets tegen Queen, laat staan dat ik een hekel zou hebben aan hun leadzanger. Mijn afkeer is dus louter terug te brengen naar de allerbelabberdste remix die er toentertijd van werd geproduceerd.

102. Barbie girl – Aqua : Deens-Noorse band die in eerste instantie enkel succes had in eigen land (was dat maar zo gebleven!). Exact 20 jaar geleden kwam er dan die ene megahit. In 2001 viel de band uit mekaar om in 2007 opnieuw samen te komen. Ze hebben blijkbaar opnieuw succes in Scandinavië maar laat ons hopen dat de cirkel in hun geval nooit rond geraakt.

103. If you were here – Kent : en we blijven nog eventjes in Zweden hangen, bij een band die vorig jaar vrijwillig uit mekaar ging (whatever that means!). Hun irritantste schijf kwam blijkbaar uit in 1998.

104. Ich bin wie du – Marianne Rosenberg : bij ons in 1976 een nummer 1 hit voor deze destijds 21-jarige zangeres, terwijl het nummer in Duitsland zelf weinig beroering bracht. Schijnt nog steeds een échte topper te zijn in bepaalde kringen en wij kunnen dat bevestigen want er gaat geen personeelsfeest voorbij zonder deze kraker.

105. Anton aus Tirol – DJ Ötzi : een après-ski lied uit 1999 dat op wereldschaal goed scoorde. De man bracht verder nog wat ondingen uit die in menig voetbalstadion worden gebezigd. Hij treedt regelmatig samen op met André Rieu. Daar hoeven we écht geen tekening bij te maken, zeker?

106. The Ketchup Song – Las Ketchup : zomerhitje uit 2002 bekend omwille van het onnozele dansje en de tekst die volstrekt niets betekende. In 2006 namen de Spaanse zusjes deel aan het Eurovisiesongfestival in Athene, maar die 21ste plaats op 24 deelnemers legde meteen de waardeverhoudingen bloot.

107. Shut up and sleep with me – Sin With Sebastian : op een quiz eens ooit bijna verward met Belle & Sebastian (what was I thinking?), maar deze Duitse eurodancesong deed er liefst drie jaar over om in 1995 eindelijk de hitparade te bereiken. Totaler Blödsinn!

108. Love is in the air – John Paul Young : een in Schotland geboren Australiër die in 1977 twee hits wist te scoren waarvan dit er eentje was. Die andere hit moeten de liefhebbers zelf maar googelen!

109. Sailing home – Piet Veerman : zanger/gitarist van The Cats, die in 1987 verantwoordelijk was voor de bestverkochte single van dat jaar. Dat het eigenlijk een cover is van een Joegoslavisch nummer vinden wij geen gegronde reden om deze misstap goed te praten!

110. You want love – Mixed Emotions : en we eindigen opnieuw in 1987, toen de Duitse Drafi Deutscher (overleden in 2006) en zijn kompaan (overleden in 2013) onze hitlijsten teisterden. Als we dan toch iets in het voordeel van Deutscher mogen schrijven: de man had geen zittend gat, want hij bracht onder maar liefst 40 pseudoniemen muziek op de markt. De kwaliteit was helaas niet altijd aanwezig.

Tool is een in 1990 in Los Angeles opgerichte rockband die tegenwoordig bestaat uit zanger Maynard James Keenan, gitarist Adam Jones, bassist Justin Chancellor (die vanaf 1995 de originele bassist Paul D’Amour aflost) en drummer Danny Carey. Tool heeft meer dan eens een korte break ingelast, meestal omdat de bandleden zich op dat moment bezig hielden met andere muzikale projecten (Keenan bijvoorbeeld bij A Perfect Circle en Puscifer). Ze hebben ook een tijdje hommeles gehad met hun platenlabel. Eén van de kenmerken die deze band onderscheidt van andere rockgroepen zijn de thema’s die Keenan in zijn nummers steekt. Die zijn sterk filosofisch getint, spiritueel en nogal diepgaand. Hun drummer voegt zelfs een extra wiskundig randje toe aan de nummers. Geloof het of niet maar hun acht officiële videoclips (die ook vaak als achtergrond figureren tijdens optredens) worden dan weer gemaakt door hun gitarist. Op die manier bekleedt Tool een unieke positie in het huidige muzieklandschap. Verdere bijzonderheden: Keenan is naast acteur ook wijnbouwer en Jones is actief in de filmwereld en maakt zelf commercials. Ondanks het feit dat ze bijna 27 jaar bestaan, heeft de groep een vrij beperkte discografie: drie EP’s, vier full cd’s en één verzamelaar. Hun vijfde cd wordt al een aantal jaar aangekondigd, maar tot op heden is er nog steeds geen releasedatum geprikt. Ze gaan eind mei wél touren in de States, zij het een beperkt aantal gigs. Het zou anders wél fantastisch zijn als ze zouden opduiken op enkele Europese zomerfestivals.

1. ‘Cold and ugly’ (uit ‘72826’ EP, 1991)

2. ‘Opiate’ (uit ‘Opiate’ EP, 1992)

3. ‘Prison sex’ (uit ‘Undertow’, 1993)

4. ‘Undertow’ (uit ‘Undertow’, 1993)

5. ‘Stinkfist’ (uit ‘Aenima’, 1996)

6. ‘Third eye’ (uit ‘Aenima’, 1996)

7. ‘Schism’ (uit ‘Lateralus’, 2001)

8. ‘Reflection’ (uit ‘Lateralus’, 2001)

9. ‘Vicarious’ (uit ‘10,000 Days’, 2006)

10. ‘The Pot’ (uit ‘10,000 Days’, 2006)

Flying Horseman is de groep rond zanger, gitarist en songschrijver Bert Dockx (Dans Dans en Strand). Hun laatste album ‘Night is long’ werd o.a. door Focus Knack tot beste Belgische album van 2015 gekroond, hetgeen gevolgd werd door een sterke reeks concerten o.a. op Pukkelpop. De groep manifesteert zich steeds meer als een zeskoppig organisme met één hartslag en één zenuwstelsel. Een uniek en mysterieus verbond tussen Milan Warmoeskerken (zie ook: Mittland Och Leo), de zussen Loesje en Martha Maieu (Blackie & the Oohoos), bassist Mattias Cré (In-Kata) en de magische drummer Alfredo Bravo (Capsule). Begin 2017 ging Flying Horseman zes weken in residentie in De Singel Internationale Kunstcampus waar er gewerkt werd aan een gloednieuw project. Het sextet nam zich voor om een set te creëren waarin hun muzikale en thematische obsessies vrij spel kregen en waarin de verschillende bandleden individueel meer dan ooit in de schijnwerpers kwamen te staan. Verwacht je aan een ononderbroken muziekstuk met een uitgekiende visuele omkadering, waarin songs clashen met epische instrumentals en waarin maatschappelijk engagement, woede, verontwaardiging en revolutionaire geestdrift hand in hand gaan met existentiële besognes en de intiemste verlangens. ‘Panama’ is een poging om de dromen en angsten van deze zes dolende zielen zo naakt en confronterend mogelijk te verklanken en te vertalen naar een podium. De emotionele diepgang en zielkervende sfeerschepping die Flying Horseman als handelsmerk heeft, zorgt steevast voor een bloedstollend mooie luisterervaring. Zelden wordt muziek zo op het scherp van de snee gebracht. Eén van de beste Belgische live-bands (zeggen we er dan spontaan zelf nog bij). Voor mij persoonlijk is het mijn tweede concert van Flying Horseman. Ik zag hen in september 2012 ooit in het voorprogramma van Wovenhand.

‘Babe van de week’ is een rubriek, die net zo eenvoudig klinkt als ie eruit ziet. Iedere week stellen wij een (jonge)dame aan jullie voor die om een bijzondere, buitenissige en daardoor wellicht volstrekt onbelangrijke reden het nieuws, de boekskes of Ambijans’s Blog heeft gehaald. Binnen (on)afzienbare tijd heeft elke meelezende man hier een pak nieuwe ‘vriendinnen’ gemaakt, beloofd! Waar het begint weten we nu al, waar het eindigt …

Sharon Grobben (24) zorgt ervoor dat we onze babe van deze week gewoon in de (stille?) Kempen hebben gezocht én gevonden (in het gezellige plaatsje Mol dan nog). We mogen gerust zeggen dat zij het Vlaamse antwoord is op het bekende plussize model Ashley Graham, die ondertussen geldt als een écht rolmodel voor alle volslanke vrouwen (met of zonder complexen) die op onze planeet rondlopen. Na enkele jaren werken is ze opnieuw aan het studeren geslagen en dat hoopt ze te kunnen blijven combineren met modellenwerk. Sharon houdt van lekker eten (ook chocolade!), doet enkele keren per week aan fitness, gaat graag naar de bioscoop maar amuseert zich ook met vriendinnen op de dansvloer van een hippe discotheek. Ze is 173 cm groot, ze is blond (écht wel!), ze is single en ze houdt van katten. En ze is goed voorzien van oren en poten zoals ze bij ons zeggen! Een babe quoi!

Na het nieuws van de afgelopen dagen zou een somber mens nog steeds geneigd zijn om te denken dat de wereld helemaal om zeep is. Al zeggen wij daar meteen bij dat het niet allemaal kommer en kwel was en dat zal ook in de nabije toekomst zo blijven (durven we hopen). Wij hebben genoeg indicaties in ons eigen leven die ons ervan overtuigen dat het leven wél mooi kan zijn … gesteld dan dat we op de juiste plekken terechtkomen (maar daarover maandag a.s. zeker meer in een andere muziekrubriek). Dat vreugde én verdriet soms héél dicht bij mekaar liggen ondervonden we afgelopen zaterdagavond nog op de Groote Gencker Muziekquiz. Er waren geen tranen of boze blikken bij onze tegenstanders in de strijd om het eremetaal in deze quiz, zelfs niet toen wij tot overwinnaar werden gekroond. Tijdens de pauze lazen we helaas dat ons alweer een groot muziekicoon was ontvallen. Chuck Berry, de man die ons o.a. ‘Johnny B. Goode’ en ‘No particular place to go’ schonk overleed op 90-jarige leeftijd. Een ongeluk komt nooit alleen, dus breien we er hieronder in eerste instantie de droevige berichten aan vast.

Gingen van ons heen: actrice Kitty Courbois (79), John Surtees (83) die er als enige in slaagde om zowel op de motorfiets als in een F1-bolide wereldkampioen te worden, ex-Tourwinnaar Roger Pingeon (76), de Zweedse auteur Torgny Lindgren (78), ex-Nobelprijswinnaar Literatuur Derek Walcott (87) en de Britse auteur Colin Dexter (86). één jaar na 22/03 was er terreuralarm in Londen nadat een drieste automobilist vier mensen de dood in sleurde en voor een flink aantal gewonden zorgde, in Antwerpen deed iemand dat dunnetjes over op de Meir al was deze ‘terrorist’ wél stomdronken. Ook de bewoners van Boom kregen een dramatisch bericht nu ze weten dat er tot 2033 telkens dubbele Tomorrowlandweekends op het programma zullen staan. Het Eurostadion kreeg een negatief advies van stedenbouw, Erdogan scoort serieuze dubbele bonuspunten op weg naar de ‘Lul van het jaar verkiezing’ op Humo’s Pop Poll (o.a. hommeles met de Nederlanders en een beetje ruzie met Merkel), meesterlobbyist Koen Blijweert zat eventjes in de cel maar werd al snel weer vrijgelaten omwille van gezondheidsredenen (‘vuile lucht ingeademd uit één of andere milieubox’), de Beringse SP.A dissident/gebakken luchtverkoper Ahmed Koç gaat in ons land ook een pro migrantenpartij oprichten (cfr. DENK in Nederland), Delhaize stopte de samenwerking met het slachthuis van Tielt (na gelekte beelden van dierenmishandeling) en bevoegd minister Ben Weyts liet op zijn beurt de activiteiten in het slachthuis stilleggen. Ex-Miss België Tanja Dexters is op haar beurt flink op weg om een tweede Eva Pauwels te worden. Ze slaagde erin om haar twee voormalige B-A-B-E-collega’s (die muziekband die ondertussen iedereen vergeten is) te affronteren. Eerst de man van Griet Vanhees (Anthony Kumpen) wat staan opvrijen op een feestje in Genk en vervolgens Lesley-Ann Poppe beledigen over haar kersverse huwelijk. De roddelpers smult er alvast gretig van, wij laten het gewoon terloops weten. Ook niet zo tof: het lopende corruptieonderzoek naar de wedstrijd Kortrijk-Moeskroen (waardoor Westerlo onrechtstreeks naar 1B zakte) en dat wellicht weinig zoden meer aan de dijk zal zetten, het feit dat tweede vaderlandse muziekacts (Coely en SX) geen toestemming kregen om op SXSW te spelen, schrijfster Lize Spit die niet welkom is op het Boekenbal vanavond omdat haar uitgever Das Mag geen lid is van de uitgeversbond en de klokkenluiders in de Hazodi-affaire kregen ongelijk bij de Raad van State.

Gelukkig viel er ook beter nieuws te rapen. BV’s die kindjes krijgen bijvoorbeeld. Het acteurskoppel Stef Aerts–Marie Vinck verwelkomde dochter Gloria, Selah Sue werd moeder van een zoon die Seth heet (de bookmakers zaten er met Tirami weer grandioos naast!) en ook actrice Marion Cotillard bracht een gezonde dochter op de wereld. Twee Belgische teams bij de laatste acht deelnemers in de EL (Genk neemt het op tegen Celta de Vigo, Anderlecht treft Manchester United), Zulte-Waregem won de spannende bekerfinale van KV Oostende na strafschoppen, Michal Kwiatkowski won Milaan-San Remo, voetballer Nicolas Lombaerts trekt van Zenit naar KV Oostende, Marc Wilmots wordt bondscoach van Ivoorkust (of dat goed nieuws is voor de Ivorianen moet nog blijken!), met Thomas Cammaert kreeg de Nederlandse Moleditie voor het eerst een Vlaamse Mol, Antwerpen promoveerde opnieuw naar de JPL, landgenoot Seppe Smits werd wereldkampioen slopestyle, zangeres Vera Lynn werd 100 jaar, VTM strikt bijna slimste mens Olga Leyers, zus Ella heeft dan weer een relatie met dj Faisal Chatar. Wij pikten verder ook nog het volgende op: geruchten dat er in Schotland opnieuw een referendum zou komen over eventuele onafhankelijkheid, de Russische kandidate (in een rolstoel) die niet mag deelnemen aan het Eurovisiesongfestival omdat zij een inreisverbod heeft gekregen, VVD, CDA, D66 en GroenLinks gaan met mekaar aan tafel zitten om te onderhandelen over een regeerakkoord na de verkiezingen, Romelu Lukaku blijft lekker scoren bij Everton (maar wil graag naar Chelsea, ook al wil trainer Ronald Koeman hem dolgraag houden) en inwoners van Opglabbeek en Meeuwen-Gruitrode kunnen nog tot 9 mei stemmen voor hun favoriete naam voor de nieuwe fusiegemeente. Het onwaarschijnlijk toffe jongerenwoord OMG haalde helaas de eindselectie niet. Saaie namen als Oudsbergen, Donderslag, Oudsberg of Broekstede zijn helaas wél nog in de running. Hoort u eventjes niets meer van ons … dan zijn wij vermoedelijk geveld door fusiekoorts!

Masser Brock is columnist van dagblad ‘De Nieuwe Tijd’. Zijn zus is de spindoctor van de premier van Nederland. Masser volgt het nieuws, tot het nieuws de achtervolging op hem inzet. Wat is de waarheid achter de dood van vier Nederlandse soldaten op vredesmissie? Hoe nam de geheime dienst De Nieuwe Tijd in de tang? De nieuwe roman van Bert Wagendorp gaat over de vraag hoe nieuws nieuwe werkelijkheden schept, over de waarheid die wij dagelijks krijgen geserveerd en over de waarde daarvan. Het is een wervelend verhaal vol vrolijke, tragische en kleurrijke personages: een opmerkelijke krantenfamilie, een cynische journalist, een horlogemaker en een tycoon tegen wil en dank. Masser ruilt zijn oude zekerheden in voor twijfel en zijn cynisme voor stilte. Als lezer kun je niet anders dan hetzelfde doen – wie ‘Masser Brock’ gelezen heeft, zal de media op een andere manier beleven. Auteur Bert Wagendorp (1956), columnist van de Volkskrant, kende eerder veel succes met de romans ‘Ventoux’ (2013) en ‘Een zaterdagmiddag’ (2016). Nu al te lezen en net terechtgekomen in het rek ‘nieuwe aanwinsten’ van onze bibliotheek!

Wanneer jullie dit lezen, hebben jullie één uurtje minder geslapen omdat we de klok één uurtje hebben moeten doordraaien. Voor eenieders gemoed is het dus maar beter dat de kwaliteit van de oorwurmen er boenk op is dit keer. Het belangrijkste nieuws sparen we op voor morgen, maar we hebben nog een aantal andere berichten in de marge. Zo moeten wij met spijt in het hart verkondigen dat ons dinsdagmenu de luxe met Griet Op de Beeck is gecanceld. Griet heeft helaas andere plannen, maar uitstel is geen afstel in dit geval. In de toekomst wordt ze zeker nog geprogrammeerd bij ons. Wij hebben naarstig gezocht naar een alternatief en we zijn erin geslaagd om ook dit jaar iets te organiseren rond de Digitale Week op exact dezelfde dag als ons oorspronkelijke dinsdagmenu. Zo hebben we misschien wel de twee meest hippe Limburgse Instagramchicks Céline Schraepen en Talisa Loup vastgelegd voor dinsdag 24 oktober. Eind april verschijnt er van hen ook een nagelnieuw boek bij Borgerhoff & Lamberigts. Maar we gingen het over muziek hebben, zeker?

Unbound – Ásgeir: De Ijslandse Ben Howard volgens sommige liefhebbers, die op zijn 24ste al drie full cd’s op zijn conto heeft staan. Hij is verder ook bevriend met John Grant. Op zijn nieuwste worp ‘Afterglow’ is het nog wachten tot mei.

Trophy wall – School is Cool: nieuw nummer van één van ’s lands beste muziekgroepen. Zou mogelijk een voorloper kunnen zijn van een nieuwe cd, maar vooralsnog geen aankondigingen zien voorbijkomen. SIC onderging ondertussen wel een aantal personeelswijzigingen maar zelfs dan lijkt er geen sleet te zitten op de gekende formule.

Bury me deep in love – The Triffids: onze classic komt uit 1987, een band die destijds werd bewierookt door wijlen Marc Mijlemans van Humo. Mijlemans was lyrisch over ‘Born Sandy Devotional’, toen opvolger ‘Calenture’ uitkwam was hij op zijn 28ste al aan kanker overleden. Zanger David McComb overleed in 1999, ook hij werd slechts 36.

Saturnz Barz – Gorillaz: de natte droom van ondergetekende blijft nog steeds ‘Gorillaz op Pukkelpop 2017’ (net iets té veel gevraagd vermoeden we), maar het feit dat eind volgende maand ‘Humanz’ in de handel ligt is ook al lovenswaardig. Geweldige clip alweer, de extra vocale hulp komt van Popcaan.

Say something loving – The XX: het nummer begint met een sample van The Alessi Brothers en doet het daarna op eigen kracht. Zou één van de uitstekende redenen kunnen zijn om naar Pukkelpop 2017 te gaan, al wachten wij nog eventjes rustig af.

Ons weekend zat weer boordevol fun stuff, zo tof dat we er zelfs een werkweekend voor hebben geruild met een collega. Zaterdagavond kaapte ik aan tafel bij Moordgat/WvA de bronzen plak weg op de tweede Muskesquiz in Geel (ondanks een gruwelijke muziekmisser van ondergetekende). Zondagmiddag zaten we dan weer in de Blijde Inkomststraat in Leuven met de vrienden én vriendin van Itineris (door twee last minute afhakers waren we nog maar met 7 in plaats van met 9) om ons eens aan de escape room te wagen. Laat het ons zo zeggen: fijne kennismaking, maar ik ben meer de man van de pure quizkennis. Raadsels, observeren, logisch nadenken en hints omzetten in concrete aanwijzingen is niet meteen aan mij besteed. Desalniettemin zit het hele escape room concept goed in mekaar. Hierna nog iets gaan drinken op de Grote Markt. De rest was daarna aan de hongerige kant en ging een hapje eten, dus karde ik terug naar huis. Het fijnste nieuws kregen we echter afgelopen woensdag in onze brievenbus. Een nichtje van mij gaat straks (eind september) trouwen in Barcelona en de uitnodiging daarvoor is toegekomen. Ik zie het helemaal zitten om daar naartoe te gaan. Binnenkort kunnen we concreter plannen beginnen te smeden, al denk ik dat voor het huwelijk zelf alles al in kannen en kruiken is! Dit gezegd zijnde: hieronder weer tien redenen om jullie maandag op een lekker foute manier op te starten.

111. Biscaya – James Last : de ruisende zee aan het begin is nog oké, maar wanneer de muziek wordt ingezet is alles meteen om zeep. Nee, hier word ik niet meteen zen van! Puur voor de statistieken: James Last stierf in 2015 op 86-jarige leeftijd.

112. I was made for dancing – Leif Garrett : Amerikaans one hit wonder die in 1979 deze wereldhit scoorde, maar die zich daarna te goed deed aan cocaïne en heroïne. Was eigenlijk een kindsterretje dat zich naast acteren ook aan een zangcarrière waagde.

113. What is love – Haddaway : ik vond dit enkel grappig in een Saturday Night Live sketch. Haddaway scoorde enkele hits in het begin van de jaren ’90, waaronder deze nummer 1 die in 1993 succesvol was. In totaal verkocht hij meer dan 20 miljoen cd’s.

114. Chérie – Eddy Wally : de bekendste handtassenverkoper van ons land deed ons daarnaast menig smartlap cadeau. De man was echter memorabeler om zijn talrijke fratsen/versprekingen in tal van tv-programma’s zoals o.a. ‘Lava’. Voor de fans: ‘Chéri’ werd uitgebracht in 1966.

115. Gangnam style – Psy : in deze lijst zijn uiteraard een hele hoop ‘gimmicks’ terug te vinden. Ik bedoel daarmee: nummers in een vreemde of onbestaande taal met één of ander dwaas dansje erbij. Dit nummer uit 2012 staat bijvoorbeeld in het Guinness Recordboek omwille van de meeste likes op Youtube ooit. Doet het goed op kinderfeestjes en mosselsoupers.

116. Hey Mona – Craig McLachlan : Australische soapie uit ‘McLeod’s Daughters’, ‘Sons & Daughters’, ‘Neighbours’ en ‘Home and Away’ die in 1990 deze single uitbracht. Hij is in zijn thuisland nog steeds een gevierd acteur.

117. Wêr bisto – Twarres : nee, dit is geen nummer in het Albanees, Deens of het Hongaars maar in het Frysk. Twee jeugdvrienden die eind 1999 het Fries songfestival winnen en hiermee (uiteindelijk in twee pogingen) een dikke hit scoren eind 2000. Het duo bestaat nog steeds, weliswaar met een andere zanger.

118. You’ll win – Helmut Lotti : niet te geloven, maar deze meezinger is alweer 20 jaar oud. Helaas hebben wij ‘m meer door het huis horen schallen dan gezond is voor een gemiddelde Europeaan van pakweg 45 jaar oud. Nu der Helmut in Deutschland gaat wonen zal onze gezondheid wel met rasse schreden de goede kant uit gaan zeker?

119. Rondo Russo – Berdien Stenberg : Nederlandse fluitiste die in de jaren ’80 en ’90 van de vorige eeuw … euhm … floot. Eind jaren ’90 ging deze blondine de politiek in en ze schopte het zelfs tot wethouder namens het CDA in haar woonplaats Almere. In maart 2012 stapte ze op nadat de voltallige gemeenteraad een motie van wantrouwen aannam omdat ze onvoldoende functioneerde.

120. You’re beautiful – James Blunt : 43-jarige Brit die hiermee in 2005 een wereldhit scoorde die veel lof oogste maar minstens evenveel aversie opwekte. Bij ons vooral het tweede natuurlijk, maar dat zal wel duidelijk zijn.

Goldfrapp is een Brits muziekduo uit Bath (opgericht in 1999) door Alison Goldfrapp (zang) en Will Gregory (synths). Ze worden het vaakst in de categorie ‘synthpop’ geduwd, maar ze zijn ook niet vies van andere genres die er dicht tegenaan schurken. Alison Goldfrapp laat zich in eerste instantie opmerken als danseres, tourt zelfs een tijdje mee in een ensemble maar ze legt zich later toe op het zingen en het schrijven van haar eigen teksten. Nadat ze eerst nog als gastvocaliste aan bod komt bij het debuut van Tricky en op een album van Orbital, komt ze via vrienden in contact met producer Will Gregory. Met hem heeft ze meteen een klik, dus besluiten ze samen een duo te vormen. Gregory was ook niet de eerste de beste, want hij had al samengewerkt met o.a. Tears for Fears, Peter Gabriel, Portishead, The Cure, Tori Amos en Michael Nyman. Hoewel hun debuutcd wordt genomineerd voor de prestigieuze Mercury Prize (ze winnen ‘m helaas niet!) is hun eerste cd geen commercieel succes. Nummers van hun tweede cd belanden wél veelvuldig in commercials, tv-series en zelfs in games. Het uitbrengen van hun derde cd opent de weg naar een breder publiek én hogere verkoopscijfers. Toch blijft Goldfrapp een verrassende band, want in plaats van hun succesformule te kopiëren op de daaropvolgende cd’s veranderen ze weer helemaal van stijl. Het goede nieuws: eind deze week ligt hun nieuwe cd in de winkel en het lijkt erop dat die weer erg sterk zal zijn. Tot op heden bracht het duo zeven full cd’s, drie live albums en drie compilatiecd’s op de markt.

1. ‘Lovely head’ (uit ‘Felt Mountain’, 2000)

2. ‘Horse tears’ (uit ‘Felt Mountain’, 2000)

3. ‘Crystalline green’ (uit ‘Black Cherry’, 2003)

4. ‘Strict machine’ (uit ‘Black Cherry’, 2003)

5. ‘Fly me away’ (uit ‘Supernature’, 2005)

6. ‘A&E’ (uit ‘Seventh Tree’, 2008)

7. ‘Rocket’ (uit ‘Head First’, 2010)

8. ‘Stranger’ (uit ‘Tales of Us’, 2013)

9. ‘Anymore’ (uit ‘Silver Eye’, 2017)

10. ‘Ocean’ (uit ‘Silver Eye’, 2017)

Omdat we geen geduld hebben én omdat het gewoon kan krijg je vandaag al een vervolg op onze ‘Wat een vreselijke plaat is dat nu weer!’ rubriek. Deze week zal voorbijgaan als een heel rustige. Op dinsdag hebben we de auto nog eens gewassen (jawel!) en vrijdag a.s. gaan we quizzen in Tessenderlo (opnieuw aan tafel bij Moordgat/WvA). Donderdag na het werk heb ik nog een heus karweitje voor de boeg: grasmaaien voor én achter want de tuinman komt vrijdag langs. Vraag me niet wat die man exact komt doen, want ik heb er het raden naar. Het gras moet zéér kort worden gemaaid. Aanmoedigingen zijn zéér welkom! Seriegewijs zijn we sinds vorige week eindelijk door de hele reeks van ‘Boardwalk Empire’ geraakt. Dat laten we onmiddellijk volgen door het laatste seizoen van ‘Banshee’. We hebben onszelf ook nog een concertje cadeau gedaan: eind april gaan we naar J. Bernardt kijken in het Depot in Leuven. Daardoor zitten we meteen terug bij het onderwerp van vandaag: muziek!

121. Lady in red – Chris de Burgh : om één of andere reden moet ik altijd aan de even waardeloze prent ‘The Woman in Red’ (1984) denken, al had die film wél nog Kelly LeBrock waaraan we ons konden vergapen. Deze Ierse singer-songwriter had in 1986 gelukkig slechts één wereldhit, een regelrecht flutnummer. Naar het schijnt klimt de zanger wel eens in zijn pen, als hij kritiek krijgt. Laat maar komen, Chris!

122. How you remind me – Nickelback : enkele jaren geleden verscheen er op Facebook een linkje waardoor gebruikers hun vriendenlijst op een effectieve manier konden uitdunnen. Doe vooral zelf de test eens en kijk wat het oplevert.

123. More than words – Extreme : Amerikaanse hardrockers die in 1991 met een kleffe ballad een nummer 1 hit weten te scoren. In 1996 was hun succes zo gekelderd dat ze er de brui aan gaven. Elf heerlijke Extremeloze jaren volgden tot de band in 2007 aan een tweede leven begon.

124. Only you – Flying Pickets : deze Britse voorloper van ons eigen Voice Male slaagde erin om in 1983 middels een a capella cover de goede naam van Yazoo te bezoedelen. Het was toen een pijniging voor eenieders gehoor en dat is het heden ten dage nog steeds.

125. What’s up – 4 Non Blondes : Toon Hermansgewijs kunnen we hier ongeveer zeggen ‘Hun eerste én tevens laatste hit scoorden ze in 1993’. Hun zangeres verliet één jaar later de band om aan een solocarrière te beginnen, de rest besloot gelukkig ook dat het welletjes was geweest. Het is weinigen gegeven om op hun hoogtepunt te stoppen, maar deze dames deden het!

126. Total eclipse of the heart – Bonnie Tyler : wordt omwille van haar schuurpapieren stemgeluid wel eens ‘de schorre’ genoemd (enkel door vrienden en vriendinnen). Later werd er zelfs een provinciaal recreatiedomein in Boom naar haar genoemd, waar jaarlijks een sprookjesfestival voor kermisdancers doorgaat. In 1982 scoorde ze met dit nummer in nogal wat landen een nummer 1 hit. In 2013 mocht ze naar het Eurovisiesongfestival maar haar 19de plaats is even memorabel als nummer 126 uit deze lijst.

127. Yes sir, I can boogie – Baccara : in de categorie ‘zo slecht dat het eigenlijk weer goed wordt’ (zeker als wij zelf de toegelaten promillegrens ruim overschreden hebben). In 1977 vloog deze kraker ruim 16 miljoen keer over de toonbanken. Er werd in die jaren dan ook flink wat afgezopen.

128. Hélène – Roch Voisine : Canadese singer-songwriter die in 1989 voor nogal wat krijsende vrouwen zorgde. Zijn looks zaten daar voor iets tussen naar het schijnt. Die duizenden mannen die ook krijsten (maar dan van pure onmacht!) werden uiteraard helemaal aan hun lot overgelaten.

129. Le vent nous portera – Noir Désir : Franse rockband, die zeker in eigen land waanzinnig populair was. Ik heb het écht geprobeerd, maar hun bekendste hit uit 2001 heb ik nooit kunnen appreciëren. Zanger Bertrand Cantat bleef echter niet van grote drama’s gespaard. Bij een ruzie in een hotel in Vilnius sloeg hij zijn vriendin (de Franse actrice Marie Trintignant) dood in 2003. In 2004 werd hij veroordeeld tot acht jaar cel, maar hij kwam vervroegd vrij eind 2007. Drie jaar later pleegde zijn ex-echtgenote zelfmoord in het huis waarin hij die nacht ook verbleef. Later op het jaar splitte Noir Désir.

130. Driver’s seat – Sniff ‘n’ The Tears : deze Britten scoorden hiermee in onze contreien de eerste keer een hit in 1980. In 1991 werd het heruitgebracht nadat het nummer was opgedoken in een commercial van Pioneer. Deze keer steeg het nummer door naar de nummer 1 positie.

‘Babe van de week’ is een rubriek, die net zo eenvoudig klinkt als ie eruit ziet. Iedere week stellen wij een (jonge)dame aan jullie voor die om een bijzondere, buitenissige en daardoor wellicht volstrekt onbelangrijke reden het nieuws, de boekskes of Ambijans’s Blog heeft gehaald. Binnen (on)afzienbare tijd heeft elke meelezende man hier een pak nieuwe ‘vriendinnen’ gemaakt, beloofd! Waar het begint weten we nu al, waar het eindigt …

Laura Heyrman is misschien wel het allermooiste snoepje van onze Yellow Tigers. ‘De Yellow Tigers?’ hoor ik de sportleken dezer wereld al denken. We hebben het natuurlijk over ons nationaal vrouwenvolleybalteam. De 23-jarige middenaanvalster begon haar professionele volleybalcarrière bij Asterix Kieldrecht, een club waarmee ze drie jaar na mekaar de landstitel won. Hierna verkaste ze in 2012 naar het Duitse Dresdner SC. Eén jaar later kwam ze bij haar huidige club terecht, het Italiaanse Modena. In 2011 maakt ze haar debuut in de A-kern van het Belgisch nationaal volleybalteam nadat ze in 2009 goud heeft behaald op het EK -18 jaar, één jaar later haalt ze opnieuw goud op de Olympische Jeugdzomerspelen. In 2013 volgen nog brons op het EK en zilver in de Europese Volleyballeague. Op het EK 2015 in Bakoe werd ze verdienstelijk vijfde met ons land. Blonde Laura is 186 centimeter groot en ze weegt 74 kilogram. Dé ideale maten voor een fotomodel quoi! Ze heeft ook een Italiaanse vriend, maar die schijnt compleet ongevaarlijk te zijn.

Zo net vóór het nieuwe weekend (de schoolgaande jeugd heeft zelfs de ongelofelijke luxe dat ze twee weekjes vakantie in het verschiet hebben) presenteren we nog snel een boekentip. Geheel vrijblijvend zoals steeds, iedereen doet ermee wat hij/zij zelf wil. Een kleine managementgroep van een Londense private bank trekt naar een primitief gastenverblijf op een landgoed in de Schotse hooglanden voor een weekendje teambuilding onder leiding van een psychologe. Als een agressieve pauw van de gastheer de auto van de leidinggevende beschadigt, vormt dat het begin van een serie hilarisch bedoelde verwikkelingen, waarbij misverstanden en misduidingen de rode draad vormen. Ondanks de omstandigheden – zo valt de elektriciteit uit en raakt men ingesneeuwd – wordt de sfeer nergens bitter en kijken alle partijen uiteindelijk terug op een geslaagd weekend. Een licht verteerbare, amusante vertelling, waarin schrijfster Isabel Bogdan (1968) wel veel uitlegt, maar ondanks herkenbare situaties niet in clichés vervalt. Debuutroman die in Duitsland bijzonder succesvol was. Misschien wel een ideale vakantieroman?